Ανεξάρτητα από το αν κάποιος υποστηρίζει φανατικά ή είναι φανατικά απέναντί της, όλοι παραδέχονται πως η Ferrari αποτελεί το μεγαλύτερο brand name στην ιστορία της Formula 1.

Άλλωστε, οι περισσότεροι οδηγοί έχουν παραδεχθεί πως είχαν ως όνειρο να οδηγήσουν κάποτε ένα κόκκινο μονοθέσιο. Συνολικά, από την πρεμιέρα του παγκοσμίου πρωταθλήματος το 1950, τα κατάφεραν 97. Από αυτούς, οι 39 κατάφεραν να γευτούν τη χαρά της νίκης οδηγώντας το ιταλικό μονοθέσιο. Όμως ποιοι είναι οι 10 καλύτεροι, κρίνοντας βάσει της θητείας τους στο Μαρανέλο;

Το βρετανικό Autosport κατέγραψε όλα όσα πέτυχαν οι οδηγοί που βρέθηκαν πίσω από το τιμόνι της Ferrari και δημιούργησε την παρακάτω λίστα!

Νο 10: Alain Prost (1990-1991)
GP με τη Ferrari: 30
Νίκες με τη Ferrari: 5
Τίτλοι με τη Ferrari: 0

Μπορεί να είναι ένας από τους πλέον επιτυχημένους οδηγούς στην ιστορία του σπορ όμως κανένας από τους τίτλους του δεν ήρθε από τη Ferrari. Ο Prost άφησε τη McLaren και τον θρυλικό εμφύλιο με τον Ayrton Senna και πήγε στην ιταλική ομάδα ώστε να τον αντιμετωπίσει με διαφορετικό εξοπλισμό. Παρότι το 1990 φάνηκε να τη βάζει στο σωστό δρόμο, κατακτώντας πέντε νίκες με την 641, έχασε στο τέλος τον τίτλο, με τη μνημειώδη σύγκρουση με τον Βραζιλιάνο στον προτελευταίο αγώνα, στην Ιαπωνία. Η σεζόν του 1991 αποτέλεσε πισωγύρισμα, ο Post δεν κατάφερε να κερδίσει αγώνα κι όταν άρχισε να ασκεί κριτική προς την ιταλική ομάδα, είδε την πόρτα της εξόδου.

Νο 9: Mike Hawthorn (1953-1955, 1957-1958)
GP με τη Ferrari: 35
Νίκες με τη Ferrari: 3
Τίτλοι με τη Ferrari: 1 (1958)

Στην πρώτη του χρονιά με τη Scuderia, πήρε και την πρώτη του νίκη αντιμετωπίζοντας οδηγούς όπως ο Alberto Ascari, o Juan Manuel Fangio και ο Giuseppe Farina. Έπειτα η ιταλική ομάδα δεν είχε απάντηση στην κυριαρχία της Mercedes. Όμως το φινάλε της δεύτερης θητείας του Hawthorn στο Μαρανέλο, έκλεισε θριαμβευτικά. Παρότι πήρε μόνο μία νίκη με τη 246 Dino του 1958, έναντι των τεσσάρων του Sir Stirling Moss, ήταν η σταθερότητά του αυτή που στο φώτο φίνις τον έφερε 1 πόντο μπροστά από τον συμπατριώτη του. Έτσι έγινε ο πρώτος Βρετανός Παγκόσμιος Πρωταθλητής. Ο Hawthorn αποχώρησε από το σπορ μετά την κατάκτηση του τίτλου όμως μόλις μήνες μετά, σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα.

Νο 8: Kimi Raikkonen (2007-2009, 2014-2018)
GP με τη Ferrari: 151
Νίκες με τη Ferrari: 10
Τίτλοι με τη Ferrari: 1 (2007)

O Iceman διαδέχθηκε τον Michael Schumacher και η πρώτη του σεζόν στα κόκκινα ήταν ονειρική. Κέρδισε στο ντεμπούτο του, στην Αυστραλία και με πέντε επιπλέον επιτυχίες, εξασφάλισε τον παγκόσμιο τίτλο, επικρατώντας στο βαθμολογικό θρίλερ έναντι των οδηγών της McLaren. Της ομάδας που είχε αφήσει. Η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη και στο τέλος του 2009 έκανε στην άκρη για τον Fernando Alonso. Το 2014 επέστρεψε στην Ιταλική ομάδα αλλά μέχρι το 2018, δεν κατάφερε να κλείσει ξανά σεζόν έστω και ως φιναλίστ.

Νο 7: Juan Manuel Fangio (1956)
GP με τη Ferrari: 7
Νίκες με τη Ferrari: 3
Τίτλοι με τη Ferrari: 1 (1956)

O σπουδαίος Αργεντινός δεν έμεινε για πολύ στην ιταλική ομάδα – έτρεξε μόνο σε 7 πρωταθληματικούς αγώνες με μονοθέσιό της. Ήταν αρκετοί για να του εξασφαλίσουν τον τέταρτο από τους πέντε παγκόσμιους τίτλους του. Κέρδισε 3 από αυτά τα Grand Prix και ήταν στο βάθρο άλλα δύο, στην πρώτη χρονιά χωρίς το αντίπαλο δέος της Mercedes. Την επόμενη χρονιά, ο Fangio επέστρεψε στη Maserati, με την οποία κατέκτησε τον τελευταίο τίτλο του.

Νο 6: Gilles Villeneuve (1977-1982)
GP με τη Ferrari: 66
Νίκες με τη Ferrari: 6
Τίτλοι με τη Ferrari: 0

Ένας οδηγός θρύλος, ίσως ο δημοφιλέστερος οδηγός στην ιστορία της Formula 1 χωρίς πρωτάθλημα στο ενεργητικό του. Μετά από μία εκκίνηση με τη McLaren, πέρασε στο στρατόπεδο της Ferrari και έκτοτε έτρεξε μόνο με δικά της δημιουργήματα. Τα περισσότερα από αυτά, μη ανταγωνιστικά. Παρ’ όλα αυτά, είχε στιγμές που έδειχνε τις σπουδαίες ικανότητές του. Όχι μόνο στις 6 νίκες του αλλά και σε επικές κόντρες όπως αυτή με τον Rene Arnoux στο Γκραν Πρι Γαλλίας του 1979. Το 1982 θα μπορούσε να πρωταγωνιστήσει παρά τις ατυχίες στο ξεκίνημα της σεζόν αλλά έχασε τη ζωή του στις δοκιμές του Γκραν Πρι Βελγίου.

Νο 5: Fernando Alonso (2010-2014)
GP με τη Ferrari: 96
Νίκες με τη Ferrari: 11
Τίτλοι με τη Ferrari: 0

Δύο σεζόν έφτασε μία ανάσα από τον τίτλο, το 2010 και το 2012. Και στις δύο ηττήθηκε στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς – και στις δύο από τον Sebastian Vettel και τη Red Bull. Πήγε στο Μαρανέλο ελπίζοντας να επαναφέρει τη Ferrari στις επιτυχίες και τους τίτλους, όμως χάθηκε στη μετριότητα της ιταλικής ομάδας η οποία μετά την απώλεια του τίτλου του 2010, πήρε την κατιούσα. Το 2012 παρέμεινε στο παιχνίδι διεκδίκησης του πρωταθλήματος μέχρι τον τελευταίο αγώνα αλλά αυτό ήταν περισσότερο χάρη στις δικές του ικανότητες, παρά στις δυνατότητες του ιταλικού μονοθεσίου. Ο ένθερμος χαρακτήρας του οδήγησε σε συγκρούσεις με τη διοίκηση της ομάδας κι έτσι επέστρεψε στη McLaren. Απόφαση που αποδείχθηκε πως δεν ήταν και η πιο σοφή της καριέρας του.

Νο 4: John Surtees (1963-1966)
GP με τη Ferrari: 30
Νίκες με τη Ferrari: 4
Τίτλοι με τη Ferrari: 1 (1964)

O Βρετανός δεν ήταν απλά καλός οδηγός – είχε εμπειρία κι από τη συνεργασία με Ιταλούς αφού είχε σαρώσει στους δύο τροχούς κατακτώντας 6 παγκόσμιους τίτλους με τη MV Agusta. Η 158 ήταν ανταγωνιστική και παρά το υψηλό επίπεδο του ανταγωνισμού, ο Surtees επικράτησε στο φινάλε του Μεξικό των Jim Clark και Graham Hill. Πήρε τον τίτλο με μόλις 1 πόντο διαφορά και βοήθησε τη Scuderia να αναδειχθεί πρωταθλήτρια και στους κατασκευαστές. Το 1965 η ρήξη στις σχέσεις του με τον αγωνιστικό διευθυντή Eugenio Dragoni, τον οδήγησε στην Cooper.

Νο 3: Alberto Ascari (1950-1953, 1954)
GP με τη Ferrari: 27
Νίκες με τη Ferrari: 13
Τίτλοι με τη Ferrari: 2 (1952-1953)

Ήταν ο πρώτος πρωταθλητής της Ferrari και αγαπημένο παιδί του Enzo πολύ πριν γεννηθεί το παγκόσμιο πρωτάθλημα της Formula 1. Θα μπορούσε να έχει κατακτήσει και τον τίτλο του 1951, αλλά τον έχασε μαζί με ένα τροχό στο φινάλε της Ισπανίας. Την επόμενη χρονιά, απουσίασε από την πρεμιέρα της Ελβετίας, εγκατέλειψε στα 500 Μίλια της Ινδιανάπολης αλλά κέρδισε και τους 6 αγώνες που ακολούθησαν, κατακτώντας εμφατικά τον τίτλο. Παρόμοια ήταν η κυριαρχία του και το 1953. Την επόμενη χρονιά ήθελε να τρέξει με τη Lancia, η D50 αργούσε, έτσι συμμετείχε μόλις σε 1 Γκραν Πρι κι αυτό με τη Ferrari. Το 1955 τον βρήκε στη Lancia, με την οποία άρχισε να κερδίζει, είχε το θρυλικό ατύχημα στο Μονακό όπου βρέθηκε να κολυμπάει στο λιμάνι αλλά δεν πρόλαβε να διεκδικήσει τον τίτλο. Σκοτώθηκε σε δοκιμές με μία Ferrari 750 Monza.

Νο 2: Niki Lauda (1974-1977)
GP με τη Ferrari: 57
Νίκες με τη Ferrari: 15
Τίτλοι με τη Ferrari: 2 (1975-1977)

H έλευση του στο Μαρανέλο το 1974 άλλαξε τη ρότα της ομάδας. Πήρε 9 pole positions με τη 312B3 αλλά η έλλειψη αξιοπιστίας και οι συνεχείς εγκαταλείψεις, τον άφησαν πίσω βαθμολογικά. Την επόμενη χρονιά τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά, πήρε 5 νίκες και μαζί τον τίτλο, με τη Ferrari να επικρατεί στους κατασκευαστές. Ήταν οι πρώτοι τίτλοι της Ιταλικής ομάδας από το 1964. Η επόμενη χρονιά θα μπορούσε να έχει την ίδια ευτυχή κατάληξη, αν δεν είχε υπάρξει ο πύρινος εφιάλτης του Νίρμπουργκρινγκ. Παρότι φλέρταρε με τον θάνατο και έχασε δύο αγώνες, χρειάστηκε να αποσυρθεί από το Γκραν Πρι Ιαπωνίας για να χάσει τον τίτλο του 1976 από τον James Hunt. Την επόμενη χρονιά η 312T2 δεν ήταν στο επίπεδο του άμεσου ανταγωνισμού, όμως ήταν αξιόπιστη. Κι αυτό επέτρεψε στον Lauda να κλείσει την καριέρα του στη Ferrari με ένα ακόμα πρωτάθλημα.

Νο 1: Michael Schumacher (1996-2006)
GP με τη Ferrari: 179
Νίκες με τη Ferrari: 72
Τίτλοι με τη Ferrari: 5 (2000-2004)

Η Ferrari είχε να πάρει τίτλο από το 1979 και ο Γερμανός ηγήθηκε της προσπάθειας αφύπνισης του γίγαντα. Με τους Jean Todt, Ross Brawn και Rory Byrne να τον πλαισιώνουν στην περίφημη κόκκινη dream team, χρειάστηκε να περάσει τέσσερις σεζόν με σκληρά μαθήματα, αμφισβητούμενες κόντρες αλλά και εμφανή σημάδια βελτίωσης του οργανισμού και τελικά, το 2000, πέτυχε το μεγάλο στόχο του: κατέκτησε τον τίτλο με τη Ferrari. Τελικά πήρε πέντε συνεχόμενους, σε μία από τις μεγαλύτερες αυτοκρατορίες στην ιστορία της Formula 1. Από το 2006 όταν και αποχώρησε από το σπορ (επέστρεψε το 2010 με τη Mercedes), ουδείς μπορούσε να φανταστεί πως 15 χρόνια μετά, αυτή η ομάδα πρότυπο, θα είχε πανηγυρίσει μόνο δύο τίτλους κατασκευαστών (2007, 2008) και έναν οδηγών (2007). Πράγμα που δίνει ακόμα μεγαλύτερη αξία σε όσα πέτυχε ο Schumacher.

Διαβάστε περισσότερα: