Ο Oscar Piastri κέρδισε στο Grand Prix του Αζερμπαϊτζάν, εξασφαλίζοντας τη δεύτερη νίκη της καριέρας του στη Formula 1.

Ο Αυστραλός οδηγός της McLaren είδε την καρό σημαία μπροστά από τον Charles Leclerc (Ferrari), μετά από μονομαχία που διήρκησε σχεδόν όλο το αγώνα. Ο George Russell ανέβηκε στην τρίτη θέση του βάθρου, αναπάντεχα, μετά τη σύγκρουση του Carlos Sainz (Ferrari) με τον Sergio Perez (Red Bull) στο προτελευταίο γύρο. Η σύγκρουση αυτή είχε ως αποτέλεσμα την υιοθέτηση καθεστώτος Εικονικού αυτοκινήτου ασφαλείας, υπό το οποίο ολοκληρώθηκε ο αγώνας. Ο Piastri συγκέντρωσε 25 βαθμούς και ο Lando Norris άλλους 13, έτσι η McLaren προηγείται τώρα στο πρωτάθλημα Κατασκευαστών, για πρώτη φορά από τον πρώτο γύρο του πρωταθλήματος το 2014, στην Αυστραλία.

Ας δούμε όμως τον αγώνα στα παράλια της Κασπίας Θάλασσας, υπό το πρίσμα των ελαστικών. Η πλειοψηφία των οδηγών (14) επέλεξε να εκκινήσει με τη μεσαία γόμα. Τα σκληρά ελαστικά επιλέχθηκαν από τους Norris (McLaren), Alexander Albon (Williams), Daniel Ricciardo (Racing Bulls), Zhou Guanyu (Sauber) και τους δύο οδηγούς της Alpine (Estbean Ocon και Pierre Gasly).

Όπως αναμενόταν, η στρατηγική μιας αλλαγής αποδείχθηκε η πιο αποτελεσματική όσον αφορά στη διαχείριση των ελαστικών: μόνο δύο οδηγοί, οι Lance Stroll και o Max Verstappen, έκαναν δύο στάσεις, αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις οι στάσεις δεν ήταν λόγω φθοράς: Ο Καναδός είχε κλατάρισμα μετά από μια σύγκρουση με τον Yuki Tsunoda στον πρώτο γύρο. Ο Ολλανδός άλλαξε λάστιχα για να σημειώσει τον ταχύτερο γύρο του αγώνα στους τελευταίους γύρους καθώς είχε διαφορά από τον επόμενο οδηγό, που επέτρεπε να προβεί στην αλλαγή χωρίς να χάσει θέση.

Τη μεγαλύτερη απόσταση με το ίδιο σετ ελαστικών διένυσε ο Gasly (Alpine), που ολοκλήρωσε 50 γύρους με τα σκληρά ελαστικά, κάνοντας στάση στον προτελευταίο γύρο για να βάλει τη μέση γόμα. Με εκείνη, ήταν ο Albon αυτός διένυσε την μεγαλύτερη απόσταση, συμπληρώνοντας 20 γύρους με τη C4.

Ο Mario Isola, διευθυντής Motorsport της Pirelli, δήλωσε σχετικά με τον αγώνα στο Μπακού: «Δεκαπέντε ημέρες μετά το Grand Prix της Ιταλίας, παρακολουθήσαμε έναν ακόμη πραγματικά συναρπαστικό αγώνα, με την έκβαση να είναι αμφίρροπη από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο γύρο. Στη Μόντσα είδαμε δύο διαφορετικές στρατηγικές να εμπλέκονται, αλλά σήμερα, σχεδόν όλοι πήγαν με την ίδια επιλογή. Αυτό δεν μείωσε σε καμία περίπτωση την αμφίρροπη μάχη, στην πίστα, με μια μεγάλη τριπλή μονομαχία για την πρωτιά, καθώς και αρκετές άλλες μάχες σε όλο τον αγώνα. Τόσο σ’ αυτό τον αγώνα όσο και στον επόμενο επιλέξαμε τις πιο μαλακές γόμες, οι οποίες λειτούργησαν όπως αναμενόταν, προσαρμοζόμενες πολύ καλά στα χαρακτηριστικά και τις συνθήκες της διαδρομής. Πριν από τον αγώνα ήταν σαφές πως η μαλακή γόμα είχε την ταχύτητα για τις κατατακτήριες και η σκληρή ήταν πιο γρήγορη για τον αγώνα. Η μεσαία γόμα ήταν ένας μεγάλος συμβιβασμός για το πρώτο μέρος του αγώνα: Είδαμε αυτές τις προβλέψεις να επιβεβαιώνονται. Ακόμη και κατά τη διάρκεια του αγώνα το κράτημα στην αγωνιστική γραμμή βελτιώνονταν. Αυτό είχε αντίστοιχα ως αποτέλεσμα οι χρόνοι να βελτιώνονται και η φθορά των ελαστικών να είναι αρκετά περιορισμένη. Μερικοί οδηγοί είχαν τοπική παραμόρφωση λόγω υπερθέρμανσης, ειδικά στο πρώτο μέρος αλλά αυτό δεν επηρέασε σημαντικά την απόδοση των ελαστικών. Προφανώς, ακολουθώντας άλλα μονοθέσια, έκανε τη ζωή περίπλοκη, όσον αφορά στη διαχείριση των ελαστικών, αλλά αυτό είναι αναπόφευκτο με την τρέχουσα αεροδυναμική ρύθμιση αυτής της γενιάς μονοθεσίων».