Tο 2000 το Ράλλυ Ακρόπολις έδειξε το σκληρό του πρόσωπο σε όχι λιγότερα από 7 κορυφαία εργοστασιακά πληρώματα με έναν καταιγισμό σπασμένων αναρτήσεων και διαλυμένων ελαστικών.

Στις σύγχρονες εποχές του το Ακρόπολις, ένα από τα εμβληματικότερα Ράλι του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, δεν έχει την αμείλικτη επιφάνεια του παρελθόντος του, και αυτό ίσχυε και το 2000.

Εκείνη τη χρονιά δεν ήταν τόσο η σκληρότητα της επιφάνειας, ούτε οι φημισμένες «φυτευτές πέτρες» που κατέστρεφαν αναρτήσεις στο παρλθόν. Το πρόβλημα ήταν ότι οι Ειδικές ήταν αρκετά γρήγορες, και η ταχύτητα των αυτοκινήτων αυξημένη. Ως αποτέλεσμα, το 2000 ο αγώνας δεν είχε το προσωνύμιο «Ράλλυ των θεών» αλλά το χαρακτηρισμό «Ράλλυ των διαλυμένων τροχών».

Ήταν ένα από τα πιο αμείληκτα Ακρόπολις της σύγχρονης ιστορίας του αγώνα. Στο οποίο κανείς από τους κορυφαίους οδηγούς ράλι του κόσμου δεν μπορούσε να οδηγήσει συντηρητικά και προσεκτικά, αν ήθελε να παραμείνει στη διεκδίκηση της νίκης.

Συνολικά επτά εξ αυτών βρήκαν τα αυτοκίνητά τους στο τέλος των Ειδικών Διαδρομών να έχουν τερματίσει στην καλύτερη περίπτωση με διαλυμένα ελαστικά και σπασμένες ζάντες, και στη χειρότερη με τσακισμένη ή ολοκληρωτικά απούσα ανάρτηση ενός τροχού.

Αυτή ήταν η μοίρα που επεφύλασσε το Ακρόπολις του 2003 σε ονόματα όπως ο Juha Kankkunen της Subaru και ο Colin McRae της Ford, ο Tommi Makinen και ο Freddy Loix της Mitsubishi, ο Francois Delecour και ο Marcus Grönholm της Peugeot, ο Dider Auriol της Seat και ο Luis Climent της Skoda.

Πάντως, παρά τις κακουχίες των δύσμοιρων ελαστικών και αναρτήσεων, τα προβλήματα αυτά δεν σήμαιναν απαραίτητα την εγκατάλειψη από τον αγώνα. Στο επόμενο Σέρβις οι μηχανικοί έκαναν τα αυτοκίνητα σαν καινούρια, και ενδεικτικό είναι ότι ο McRae κέρδισε μία από τις πέντε νίκες του στο Ακρόπολις εκείνη τη χρονιά, και ο Kankkunen ανέβηκε στο βάθρο. Σε αντίθεση με τους Makinen και Loix, που δεν ήταν τόσο τυχεροί για να συνεχίσουν.

Δείτε επίσης: