Ταξιδέψαμε στον ιταλικό Βορρά για να καλύψουμε τον αγώνα στη θρυλική πίστα της Μόντσα και περάσαμε πέντε μέρες παρέα με μία γοητευτική «Ϊταλίδα».

Ο λόγος για την Alfa Romeo Tonale, στο κόκκινο χρώμα της φωτιάς και της… συγγενικής Ferrari, που ντύθηκε στα κόκκινα της – όπως άλλωστε τα πάντα στο «Ναό της Ταχύτητας» εκείνες τις ημέρες! Η συνύπαρξή μας ξεκίνησε νωρίς την Πέμπτη – media day για τον δέκατο-έκτο αγώνα της χρονιάς. Αξημέρωτα στο αεροδρόμιο, πτήση για Μιλάνο κι από εκεί βουρ για τον αριθμό 5 της «Via Gattamelata».

Εκεί είναι η βάση της Stellantis στην πόλη της μόδας. Εκεί όπου -κακά τα ψέματα- ξεχωρίζουν τα… μοδάτα δημιουργήματα που στο «πρόσωπό» τους έχουν το ιδιαίτερο σήμα με τον κόκκινο σταυρό και τον… πεινασμένο δράκο. Ένα τέτοιο μας περίμενε εκεί, πρόθυμο να μας συντροφεύσει για τις πέντε ημέρες που θα ακολουθούσαν.

Δεν είχα οδηγήσει ακόμα την Tonale οπότε καταλαβαίνετε πως ήταν διπλό το ενδιαφέρον. Να δω πόσα από τις αποσκευές και τον εξοπλισμό της τριμελούς ομάδας μας θα χωρούσαν στον χώρο αποσκευών (πολλά είναι η απάντηση, μιας και είναι πάνω από το μέσο όρο της κατηγορίας), να καθίσω στη θέση του οδηγού και να εξοικειωθώ με το περιβάλλον.

Όσα αντικρίζεις σε κερδίζουν με τη μία – στιλ και Ιταλοί έχουν σχέση αγάπης άλλωστε. Θέση με καλή ορατότητα, εργονομικά τοποθετημένοι διακόπτες στην κεντρική κονσόλα αλλά και το τιμόνι, ψηφιακή οθόνη 10,25 ιντσών με εύχρηστο σύστημα πολυμέσων, λες «buongiorno» και νιώθεις άμεσα σε οικείο περιβάλλον.

Αφού ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά, είχε έρθει η ώρα να «χορέψουμε» και παρέα, με 45 λεπτά δρόμο μέχρι το μητροπολιτικό πάρκο της Μόντσα. Οκ, μάλλον ο «χορός» ήταν υπερβολή αφού ούτε σε πίστα μπήκαμε, ούτε επαρχιακούς δρόμους σε όρη καλύψαμε. Πορευτήκαμε όμως μαζί και από τα πρώτα χιλιόμετρα η Tonale έδειχνε γιατί έχει κερδίσει κοινό και ειδικούς.

Εξαιρετική ποιότητα κύλισης, με αποτελεσματική λειτουργία του υβριδικού συνόλου που κρύβει στα σωθικά της. Τα 130 άλογα του τετρακύλινδρου ήπια υβριδικού κινητήρα, ίσως δεν ακούγονται πολλά αλλά ακόμα και σε εθνικό δίκτυο είναι επαρκή. Ακόμα και στην Ιταλία όπου η αριστερή λωρίδα είναι, όπως θα έπρεπε, για προσπέραση και όχι για πορεία, άρα έρχεσαι συχνά σε θέση να βυθίσεις λίγο παραπάνω το δεξί πεντάλ.

Ήταν άλλωστε media day, έπρεπε να φτάσουμε νωρίς στην πίστα, να πάρουμε διαπιστεύσεις και να φτάσουμε στα paddock για τις προγραμματισμένες αποκλειστικές συνεντεύξεις πρωταγωνιστών της F1 όπως ο George Russell και ο Zak Brown. Όπως κι έγινε, βρίσκοντας θέση στο σκιερό media parking στο εσωτερικό κομμάτι της πίστας, πριν την φημισμένη Parabolica.

Ακολούθησε συνολικά διψήφιος αριθμός συνεντεύξεων στην κάμερα του ΑΝΤ1 αλλά και διψήφιου αριθμού χιλιομέτρων με τα πόδια, αφού μόνο στο track walk κάναμε μιαμιση φορά τον γύρο της πίστας. Πέρασε η ημέρα, νύχτωσε, το parking άδειασε αλλά το πάτημα το κουμπιού για ξεκλείδωμα, έδωσε ζωή στην Tonale που μας χαιρετούσε από μακριά με τα παιχνίδια στα φωτιστικά της σώματα.

Ένα από τα πιο όμορφα στοιχεία του ιταλικού SUV είναι ο ambient φωτισμός του ταμπλό, που δίνει ξεχωριστή, νυχτερινή γοητεία και συνοδευόμενος από την κατάλληλη μουσική, σε κάνει να μη θες να σταματήσεις τις βόλτες – όσο κουρασμένος κι αν είσαι.

Σε μία τηλεοπτική αποστολή, οι ημέρες ξεκινούν νωρίς και τελειώνουν αργά. Παρά το πρωινό ξύπνημα την επομένη, με το μάτι να δυσκολεύεται να ανοίξει, η θέα της Tonale φέρνει το απαραίτητο χαμόγελο για να ξεκινήσεις όπως πρέπει την ημέρα. Οι 20άρες ζάντες με τα χαμηλοπρόφιλα PZero ελαστικά της Pirelli τράβηξαν αυτή τη φορά το βλέμμα μου και στο δρόμο για την πίστα, προσπάθησα να αξιολογήσω περισσότερα από την Alfa που είχαμε στα χέρια μας. Εκτίμησα το αμεσότατο σύστημα διεύθυνσης, δεν χρειάστηκε να δω την αποτελεσματικότητα των φρένων με τις εντυπωσιακές κόκκινες δαγκάνες.

Επειδή όμως με τους Ιταλούς είμαστε αυτό που λένε «una faccia, una razza», υπήρχαν πολλά σημεία όπου οι δρόμοι επέτρεπαν στην Tonale να κάνει επίδειξη της λειτουργίας της ανάρτησής της, με τα τεχνολογίας Frequency Selective Damping (FSD) αμορτισέρ.

Όντας ακόμα Αύγουστος, οι δρόμοι του Μιλάνου δεν ασφυκτιούσαν από κίνηση αλλά με κάμερες να στέκουν στα πιο απίθανα σημεία (πετύχαμε ακόμα και τρεις διαδοχικές εντός 50 μέτρων, εντός αστικού τοπίου και σε σημεία με υψομετρική διαφορά ώστε να μην είναι ορατές), αξιολογήσαμε το κατά πόσο οι εργοστασιακές τιμές κατανάλωσης της Tonale ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα. Η απάντηση ήταν θετική αν και στην πραγματικότητα, κυρίως καθοδόν για την πίστα αλλά και στην επιστροφή στο ξενοδοχείο κάτω από το φεγγαρόφως, απολαύσαμε τη dolce vita!

Και κάτι ακόμα από τις ημέρες που πηγαίναμε/ερχόμασταν από την πίστα της Μόντσα. Όπως καταλαβαίνετε, στην Ιταλία επικρατούσε φρενίτιδα για τη Scuderia, η οποία φυσικά κορυφώθηκε μετά τη νίκη του Charles Leclerc. Όμως με Ferrari πήγαιναν στην πίστα μόνο ο Μονεγάσκος και ο teammate του, Carlos Sainz. Τα υπόλοιπα υψηλόβαθμα στελέχη των «κόκκινων», πήγαιναν με αυτοκίνητα της Alfa Romeo. Κόκκινα, σαν τη δική μας Tonale.

Έτσι σε κάθε κομμάτι της διαδρομής εντός του μητροπολιτικού πάρκου αλλά και των γύρω δρόμων που υπήρχε κόσμος που περίμενε υπομονετικά για μία φωτογραφία ή ένα αυτόγραφο, η έλευση μας κινούσε το ενδιαφέρον. Ήλπιζαν να κατέβει το πίσω τζάμι και να αντικρίσουν μία γνώριμη φιγούρα. Αντί αυτών, έβλεπαν… εμάς. Δεν τους δίναμε αυτόγραφα, τους δίναμε όμως πίσω ένα μεγάλο χαμόγελο και ένα εγκάρδιο arrivederci.

Θα επιστρέψουμε του χρόνου, οδηγώντας ξανά μία Alfa Romeo!