Άπαντες έχουμε παρατηρήσει ότι σε πολλά αυτοκίνητα, τα πίσω παράθυρα δεν κατεβαίνουν μέχρι κάτω, αλλά ελάχιστοι γνωρίζουν τον πραγματικό λόγο.

Για κανέναν ενήλικα δεν είναι ευχάριστο να κάθεται στα πίσω καθίσματα, πολλώ δε μάλλον όταν καλείται να τα μοιραστεί με άλλους, μιας και δεν απολαμβάνει την ίδια ελευθερία κινήσεων με αυτή στο κάθισμα του συνοδηγού.

Ακόμα πιο «άτυχοι» είναι όσοι κάθονται στα πίσω καθίσματα και διαπιστώνουν ότι τα παράθυρα δεν κατεβαίνουν μέχρι κάτω. Ειδικά για τους... κλειστοφοβικούς πρόκειται για ένα σενάριο που μόνο ως ευχάριστο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Για ποιο λόγο, όμως, σε πολλά ΙΧ τα παράθυρα δεν «χάνονται» μέσα στο πάνελ της θύρας και στέκονται μισο-ανοιχτά σε αυτή την ενοχλητική θέση;

Πληθώρα δημοσιευμάτων αποδίδει την ημιτελή διαδρομή των παραθύρων στην προσπάθεια των κατασκευαστών να ενισχύσουν την ασφάλεια των πίσω επιβατών. Αναντίρρητα, ένα παράθυρο που δεν κατεβαίνει τελείως αποτρέπει σε ένα παιδί να βγάλει το κεφάλι του έξω από το αυτοκίνητο, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για την ασφάλειά του. Ο πραγματικός λόγος, ωστόσο, δεν είναι αυτός.

Όπως μπορείτε να δείτε και στην παρακάτω φωτογραφία, σε πολλά αυτοκίνητα, το πάνελ της πόρτας διακόπτεται απότομα ώστε να «χωρέσει» ο θόλος του πίσω τροχού. Ένα μικρότερο πάνελ θύρας, όμως, συνεπάγεται μικρότερο χώρο ο οποίος καθιστά αδύνατη την πλήρη «βύθιση» του παραθύρου.

Οι σχεδιαστές, ωστόσο, των σύγχρονων αυτοκινήτων έχουν καταφέρει να αντιμετωπίσουν, ως ένα βαθμό, τη συγκεκριμένη «παθογένεια», μέσω της «διχοτόμησης» των πλευρικών πίσω τζαμιών τους σε δύο μέρη: Στο παράθυρο που κυλά πάνω-κάτω και στο φινιστρίνι που είναι στερεωμένο και αμετακίνητο.

Με αυτό τον τρόπο έχει μειωθεί το πλάτος της κινούμενης γυάλινης επιφάνειας ώστε αυτή να χωράει ολόκληρη στο πάνελ της πόρτας, ανεξάρτητα από το αν ένα τμήμα της τελευταίας εφάπτεται με τον θόλο του τροχού.

Διαβάστε επίσης: