Ένα βασικό συστατικό για το "ξύπνημα" του κινητήρα παλιότερα, το τσοκ έχει περάσει σχεδόν επίσημα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Γιατί δεν το βλέπουμε όμως στα σύγχρονα αυτοκίνητα;

Ρωτήστε ένα νέο μέσο οδηγό αυτοκινήτου που δεν έχει πατήσει ακόμη τα τριάντα «τι είναι τσοκ» και το πιο πιθανό στην προσπάθεια του να εξηγήσει είναι να σας πιάσει από το λαιμό για να σας πνίξει.

Προερχόμενη από την αναλογική εποχή του αυτοκινήτου, τότε που τα ηλεκτρονικά συστήματα ψεκασμού αποτελούσαν ακόμη σενάριο επιστημονικής φαντασίας για τους κινητήρες εσωτερικής καύσης, η βαλβίδα τσοκ, ή απλά τσοκ, όπως το γνωρίζουν οι περισσότεροι, ήταν μια απλή πεταλούδα που επενεργούσε στην εισαγωγή αέρα των καρμπυρατέρ. Το όνομα της προέρχεται από το αγγλικό ρήμα «choke» που σημαίνει κυριολεκτικά «πνίγω».

Στόχος αυτής της βαλβίδας που λειτουργούσε χειροκίνητα με το τράβηγμα ενός μικρού λεβιέ στο ταμπλό του αυτοκινήτου ήταν να κλείσει την εισαγωγή αέρα του καρμπυρατέρ αλλάζοντας έτσι το μίγμα καυσίμου αέρα προς το πιο πλούσιο, με περισσότερη δηλαδή βενζίνη από αέρα στο mix, από αυτή που χρησιμοποιεί ο κινητήρας κατά την κανονική λειτουργία του.

Το παραπάνω βοηθούσε τους κινητήρες να πάρουν πιο εύκολα μπροστά, ειδικά τις κρύες ημέρες του χρόνου, αφού για τον σπινθήρα του μπουζί η παρουσία περισσότερης βενζίνης στο μίγμα έκανε... πιο εύκολη τη «ζωή» του.

Τα καρμπυρατέρ με ηλεκτρονική διαχείριση που άρχισαν σταδιακά να αντικαθιστούν τα συμβατικά, ήταν το πρώτο μεγάλο «χτύπημα» για το χειροκίνητο τσοκ, αφού η απαραίτητη για τα κρύα πρωινά λειτουργία του γινόταν πλέον αυτόματα.

Αυτό που αποτελείωσε το τσοκ, ήταν τα ηλεκτρονικά συστήματα ψεκασμού για την τροφοδοσία των κινητήρων που αντικατέστησαν εξολοκλήρου τα καρμπυρατέρ και δεν απαιτούσαν πλέον την παρουσία του. Ωστόσο το τσοκ υπάρχει ακόμη και μπορείτε να το βρείτε για παράδειγμα σε μικρής χωρητικότητας θερμικούς κινητήρες δικύκλων ή σε... αλυσοπρίονα και γεννήτριες.

Δείτε επίσης