Το αυτοκίνητο που έγινε γνωστό ως το φθηνότερο στον κόσμο και παρά την τιμή του απέτυχε παταγωδώς στον εμπορικό στίβο ήταν διαθέσιμο και σε μία άκρως περιβαλλοντικά φιλική έκδοση.
Στα μέσα της δεκαετίας του 2000 ο Ratan Tata, ο τότε πρόεδρος του ομώνυμου ινδικού κολοσσού πήρε τη απόφαση να δημιουργήσει και να κατασκευάζει ένα μικρό αυτοκίνητο, το οποίο θα ήταν προσιτό για το εισόδημα του μέσου Iνδού.
Μέσα από αυτή την ιδέα «γεννήθηκε» το Tata Nano, το «αυτοκίνητο του ινδικού λαού», όπως θα μπορούσε να το αποκαλέσει κανείς. Το Nano βρέθηκε στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος λόγω της εντυπωσιακά χαμηλής τιμής, με την οποία ήταν αρχικά διαθέσιμο στην εγχώρια αγορά της Ινδίας.
BUY NOW
Το Nano παρουσιάστηκε επίσημα το 2007 και η τιμή εκκίνησής του ήταν λίγο χαμηλότερη από 1.000 ευρώ. Το λιλιπούτειο αυτοκίνητο κατασκευάστηκε με στόχο να προσελκύσει τους εκατοντάδες χιλιάδες Ινδούς αναβάτες μοτοσικλετών, οι οποίοι μετέφεραν με τα μικρού κυβισμού δίκυκλά τους -συνήθως έως 125 κ.εκ.- έως και τρία ακόμη άτομα ταυτόχρονα.
Η εναλλακτική που «πρότεινε» ο Ratan Tata στους συμπολίτες του στέφθηκε τελικά από απόλυτη εμπορική επιτυχία αφού ακόμη και την καλύτερη χρονιά στον τομέα των πωλήσεων, το Nano δεν κατάφερε να βρει περισσότερους από 75.000 αγοραστές, με αρχικό στόχο τουλάχιστον 250.000 πωλήσεις ετησίως.
Το Nano δεν κατάφερε να συγκινήσει τους Ινδούς αναβάτες αφού η τιμή του ήταν περίπου δύο φορές υψηλότερη από εκείνη μιας μικρού κυβισμού μοτοσυκλέτας, είχε δηλαδή μια αρκετά τσουχτερή τιμή για το τότε μέσο εισόδημα στην Ινδία.
Παράλληλα το microcar της Tata, είχε ποιότητα κατασκευής κάτω από τον μέσο όρο των μοντέλων στην Ινδία, δεν έδινε λύση στο κυκλοφοριακό χάος που επικρατεί στις ινδικές μεγαλουπόλεις, ενώ σε σχέση με μια μικρή μοτοσικλέτα δεν μπορούσε να κινηθεί με την ίδια ευχέρεια σε έναν κακοτράχαλο δρόμο.
Έτσι το πολυδιαφημισμένο Nano, το φθηνότερο αυτοκίνητο στον κόσμο των τελευταίων δεκαετιών σταμάτησε να παράγεται το 2017, με την τιμή του να έχει φτάσει παράλληλα λίγο κάτω από τα 3.000 ευρώ, λόγω των βελτιώσεων που είχε δεχτεί ώστε να γίνει πιο ελκυστικό αλλά και της αύξησης στο κόστος των πρώτων υλών που χρειάζονταν για την κατασκευή του. Στην αύξηση της τιμής οδήγησε και ο πλήρης εκτροχιασμός στις οικονομίες κλίμακας που χρειαζόταν να δημιουργηθούν για να παραμείνει βιώσιμο το πρότζεκτ της Tata.
Αρχικά, το Nano, των μόλις 3,1 μέτρων ήταν διαθέσιμο με εν σειρά δικύλινδρο κινητήρα 624 κ.εκ., ο οποίος απέδιδε σύμφωνα με την ινδική εταιρεία 38 ίππους. Η πιο ενδιαφέρουσα ωστόσο εκδοχή του που ανακοινώθηκε από την Tatan ήταν εκείνη που κινούνταν με συμπιεσμένο αέρα.
Η εξέλιξη του εν λόγω πρότζεκτ ξεκίνησε το 2007 με την Tata να ζητά τη βοήθεια της γαλλικής MDI (Motor Development International). Σύμφωνα με τους Ινδούς, για την αποθήκευση του υποπίεση αέρα στις δεξαμενές του Nano το κόστος σε ηλεκτρική ενέργεια ήταν μόλις τρία ευρώ με στόχο η αυτονομία του να φτάνει έως και τα 200 χλμ.
Ωστόσο, δύο χρόνια μετά την έναρξη της εξέλιξης του… αεροκίνητου Nano οι Ινδοί δεν είχαν καταφέρει να φτάσουν στην αυτονομία που υπόσχονταν. Έτσι το αεροκίνητο microcar της Tata δεν είδε ποτέ το φως της παραγωγής, αν και δεν έγινε ποτέ επίσημη ανακοίνωση για την εγκατάλειψη του project.
