Ανάμεσα στα πιο περίπλοκα έργα που έχουν υλοποιηθεί στα χρονικά συγκαταλέγεται η Κεντρική Υπόγεια Αρτηρία της Βοστώνης, η οποία κατασκευάστηκε πάνω από μία πλήρως λειτουργούσα πόλη.

Δεκάδες είναι οι κατασκευαστικοί άθλοι που έχουν αλλάξει ριζικά τους τρόπους μετακίνησεις των πολιτών ανά τον κόσμο, και έχουν αποτελέσει «πυξίδα» για την υλοποίηση νέων οδικών project τα οποία μονοπωλούν το παγκόσμιο ενδιαφέρον.

Θέση στην ολιγομελή λίστα με τα μεγαλύτερα κατασκευαστικά έργα της σύγχρονης εποχής καταλαμβάνει επάξια και το φαραωνικό project της Κεντρικής Υπόγειας Αρτηρίας της Βοστώνης, με το προσωνύμιο «Μεγάλη Τρύπα».

Αυτή αποτελείται από μία σήραγγα 12,5 χιλιομέτρων κάτω από το κέντρο της Βοστώνης, δύο γέφυρες και τέσσερις ανισόπεδους κόμβους. Πρόκειται για ένα κατασκευαστικό εγχείρημα τεράστιας δυσκολίας, μιας και χτίστηκε κάτω από μια πλήρως λειτουργούσα πόλη, περνώντας – μεταξύ άλλων - κάτω από ουρανοξύστες.

Για να ξεπεραστεί αυτός ο σκόπελος, οι μηχανικοί έπρεπε να δημιουργήσουν προσωρινή υποστήριξη κάτω από τις υπάρχουσες υποδομές, και σε ορισμένες περιπτώσεις να «παγώσουν» το έδαφος, ώστε να μην καταρρεύσει η πόλη. 

Πώς ξεκίνησε το έργο

Από το 1959, στη Βοστώνη, λειτουργούσε ένας υπερυψωμένος αστικός αυτοκινητόδρομος μήκους 1,5 χλμ., με έξι λωρίδες, που ονομαζόταν «κεντρική αρτηρία» (1-93, Central Artery) και διέσχιζε το κέντρο της πόλης.

Μόλις παραδόθηκε ο αυτοκινητόδρομος στο κοινό, εξυπηρετούσε 75.000 οχήματα την ημέρα. Το 1990, ωστόσο, καλούνταν να εξυπηρετήσει πάνω από 200.000 οχήματα ημερησίως γεγονός που επέβαλε στη Βοστώνη ένα καθεστώς κυκλοφοριακής ασφυξίας.

Το κυκλοφοριακό χάος διαρκούσε πάνω από 10 ώρες την ημέρα, την ίδια ώρα που το ποσοστό τροχαίων ατυχήματων στην εν λόγω υπερυψωμένη λεωφόρο ήταν τέσσερις φορές μεγαλύτερο από τον εθνικό μέσο όρο των ΗΠΑ.

Κυκλοφοριακή συμφόρηση προκαλούνταν και στις δύο σήραγγες κάτω από το λιμάνι της Βοστώνης, μεταξύ του κέντρου της πόλης και του ανατολικού κομματιού της.

Σύμφωνα από μια σειρά από μελέτες, η κεντρική αρτηρία ήταν αδύνατο να εξυπηρετήσει τις σύγχρονες ανάγκες της πόλης. Οποιαδήποτε επέμβαση αναβάθμισης του υφιστάμενου υπερυψωμένου δρόμου και αν υλοιποιούνταν , αυτός θα συνέχιζε να υπονομεύει την οικονομική ανάπτυξη της πόλης. Κάπως έτσι, έπεσε στο τραπέζι η ιδέα υπογειοποίησης της λεωφόρου. Η δημιουργία δηλαδή της Υπόγειας Κεντρικής Αρτηρίας της Βοστώνης (Μεγάλη Τρύπα).

Η μεγαλύτερη δυσκολία του project

Κανένα έργο δεν υλοποιείται άκοπα, μιας και όλα κρύβουν ορισμένες προκλήσεις. Παρ’ όλα αυτά, η πρόκληση με την οποία τέθηκε αντιμέτωπη η Μεγάλη Τρύπα ήταν πρωτοφανής στα κατασκευαστικά χρονικά.

Όσο κατασκευαζόταν το έργο, η πόλη θα έπρεπε να συνέχιζε να είναι λειτουργική, και ο υφιστάμενος αυτοκινητόδρομος να μπορούσε να εξυπηρετεί την κυκλοφορία. Σε διαφορετική περίπτωση, η πόλη θα οδηγούνταν με μαθηματική ακρίβεια στην οικονομική παράλυση.

Το χρονικό δημιουργίας του έργου

Η σύλληψη του έργου αντικατάστασης του υπερυψωμένου αστικού αυτοκινητόδρομου έξι λωρίδων με τη Μεγάλη Τρύπα έγινε τη δεκαετία του 1970, με βασικούς υποστηρικτές του τον κυβερνήτη της Μασαχουσέτης, τον Ελληνοαμερικανό Μάικλ Ντουκάκη, και τον επικεφαλής συγκοινωνιών, Fred Salvucci.

Το έργο εισήλθε σε τροχιά υλοποίησης το 1983 με την εκπόνηση των πρώτων περιβαλλοντικών μελετών και το 1991 (αφού πρώτα εξασφαλίστηκε η χρηματοδότηση) άρχισε η κατασκευή του τούνελ Ted Williams (ονομασία προς τιμήν του παίκτη-θρύλου του μπείζμπολ στους Boston Red Sox), το οποίο παραδόθηκε στο κοινό το 1995. Για να ολοκληρωθεί, ωστόσο, το σύνολο του έργου έπρεπε να περάσουν 11 χρόνια, φτάνοντας στο έτος 2006.

Οι δύο βασικοί άξονες του έργου

- Αντικαταστάθηκαν οι 6 λωρίδες του υπερυψωμένου αυτοκινητοδρόμου με υπόγειο αυτοκινητόδρομο μήκους 5,6 χλμ. με 8 έως 10 λωρίδες ταχείας κυκλοφορίας, ακριβώς κάτω από την ήδη υφιστάμενη οδό, φτάνοντας στο βορειότερο άκρο του σε μια διπλή γέφυρα 14 λωρίδων στον ποταμό Charles. Με το που εγκαινιάστηκε αυτοκινητόδρομος, η υπερυψωμένη οδός καταδεφίστηκε και στη θέση της δημιουργήθηκαν πάρκα και χώροι πρασίνου.

- Επεκτάθηκε ο αυτοκινητόδρομος I-90 νότια του κέντρου της Βοστώνης μέσω σήραγγας κάτω από τη Νότια Βοστώνη, ενώνοντας το λιμάνι της πόλης με το διεθνές αεροδρόμιο Logan.

Συγκεκριμένα, η Κεντρική Υπόγεια Αρτηρία αντικατέστησε τον παλιό αυτοκινητόδρομο της Βοστώνης (Ι-93), με τον υπόγειο αυτοκινητόδρομο 8 έως 10 λωρίδων και δύο νέες γέφυρες στον ποταμό Charles, ενώ επέκτεινε τον Ι-90 προς το Διεθνές Αεροδρόμιο της Βοστώνης (Logan) καθώς και τη Route 1A .

Ο αρχικός προϋπολογισμός του έργου ήταν 2,8 δισ. δολάρια, αλλά λόγω των δυσκολιών που συνάντησε, μέχρι το 2007 το κόστος του έργου έφτασε τα 22 δισ. δολάρια.

Διαβάστε επίσης: