Η χρήση καμερών παρακολούθησης στο αυτοκίνητο αποτελεί μια πρακτική που υιοθετείται από όλο και περισσότερους κατασκευαστές. Πόσο νόμιμη και ηθική θεωρείται η λειτουργία τους στη χώρα μας;
Έγινε γνωστό ως Sentry Mode και πολλοί το χαρακτηρίζουν ως τον φύλακα-άγγελο των μοντέλων της Tesla, καθώς επιτρέπει σε ένα σύστημα καμερών να καταγράφει την περιοχή, πέριξ του αυτοκινήτου.
Το ψηφιακό υλικό καταγραφής αποθηκεύεται και μπορεί να ανακτηθεί από τον ιδιοκτήτη. Ταυτόχρονα, ο χρήστης του αυτοκινήτου μπορεί να παρακολουθεί και από απόσταση την περιοχή γύρω από το αυτοκίνητο ώστε να σιγουρευτεί ότι είναι ασφαλές να επιστρέψει σε αυτό.
BUY NOW
Η κωδικοποίηση της καταγραφής διασφαλίζει ότι κανείς άλλος δεν θα έχει πρόσβαση στα όσα οι κάμερες ενός Tesla «βλέπου», διασφαλίζοντας κατά κάποιον τρόπο την ιδιωτικότητα του ιδιοκτήτη του, χωρίς αυτό να ισχύει βέβαια και για τους υπόλοιπες χρήστες του δρόμου ή του περιβάλλοντα χώρου στο οποίο σταθμεύει ένα Tesla.
Κάπου εδώ, λοιπόν, γενάτε το ερώτημα κατά πόσο νόμιμο και ηθικό μπορεί να θεωρείται ένα σύστημα καταγραφής, είτε αυτό είναι εγκατεστημένο από τον ίδιο τον κατασκευαστή του αυτοκινήτου είτε έχει προστεθεί σε δεύτερο χρόνο στον εξοπλισμό του αυτοκινήτου.
Άλλωστε τα συστήματα καμερών που αναλαμβάνουν την καταγραφή συμβάντων πωλούνται ελεύθερα στο εμπόριο παρά το γεγονός ότι το υλικό το οποίο συγκεντρώνουν μπορεί -ανάλογα με την ισχύουσα νομοθεσία- ακόμα και παράνομο.
Υπό κανονικές συνθήκες, λοιπόν, η εγκατάσταση και η λειτουργία ενός συστήματος βιντεοσκόπησης, για τον σκοπό της προστασίας προσώπων και αγαθών, οφείλει να ακολουθεί το αντίστοιχο νομικό πλαίσιο που έχει δημιουργηθεί για αυτόν ακριβώς τον σκοπό
Μεταξύ άλλων προβλέπεται ότι ένα σύστημα παρακολούθησης καμερών θα πρέπει να έχει καταχωρηθεί στην Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων και πως ο υπεύθυνος για τη λειτουργία του οφείλει να αναρτήσει ευδιάκριτη σήμανση η οποία να ενημερώνει για τη βιντεοσκόπηση του χώρου.
Βέβαια, στο νομοθετικό πλαίσιο που έχει δημιουργηθεί δεν έχει προβλεφθεί η λειτουργία καταγραφικών συστημάτων σε οχήματα, δημιουργώντας ένα κενό νόμου το οποίο ο καθένας μπορεί να ερμηνεύσει με διαφορετικό τρόπο.
Σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειωθεί ότι σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Προστασίας Δεδομένων, από τις διατάξεις που σχετίζονται με την επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα μέσω βιντεοσυσκευών, εξαιρούνται μόνον οι κάμερες ενός αυτοκινήτου που βοηθούν τον οδηγό να σταθμεύσει ή εκείνες οι συσκευές που έχουν κατασκευαστεί ή τοποθετηθεί κατά τρόπο ώστε να μην συλλέγουν πληροφορίες που συνδέονται με φυσικά πρόσωπα (όπως οι πινακίδες κυκλοφορίας ή πληροφορίες βάσει των οποίων θα μπορούσαν να ταυτοποιηθούν οι διερχόμενοι).
Αυτό επί της ουσίας σημαίνει ότι η λειτουργία καμερών καταγραφής σε ένα αυτοκίνητο είναι παράνομη και ως εκ τούτου το υλικό δεν μπορεί να αξιοποιηθεί από τις αρχές. Μάλιστα, η χρήση ενός τέτοιου συστήματος μπορεί να εκθέσει τον ιδιοκτήτη ενός αυτοκινήτου αν αποδειχθεί ότι παραβιάζει τις σχετικές με την προστασία προσωπικών δεδομένων διατάξεις.
Εδώ τίθεται το δεύτερο ερώτημα, δηλαδή κατά πόσο μπορεί να θεωρηθεί «ηθική» η λειτουργία καταγραφικών συσκευών σε αυτοκίνητα με σκοπό την προστασία του ίδιου του οχήματος και των επιβατών του.
Από τη στιγμή μάλιστα που η χρήση ενός τέτοιου συστήματος μπορεί να λειτουργήσει ακόμα και αποτρεπτικά, ο αφορισμός του στο όνομα της προστασίας των προσωπικών δεδομένων ίσως χρειάζεται να αναθεωρηθεί και να αντικατασταθεί από ένα νομικό πλαίσιο το οποίο όχι μόνον θα επιτρέπει τη λειτουργία τους αλλά και την αξιοποίηση του υλικού που θα καταγράφεται.
