Κανείς δεν ήθελε να κάτσει στο στοιχειωμένο κάθισμα εκτός της καμπίνας, που άφηνε τον «άτυχο» επιβάτη πλήρως εκτεθειμένο στις ορέξεις του καιρού.

Τεράστια είναι η τεχνολογική πρόοδος η οποία έχει καταγραφεί τα τελευταία χρόνια στον τομέα της αυτοκίνησης, με τους κατασκευαστές να καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια προκειμένου να καταστήσουν πιο άνετες τις μετακινήσεις των επιβατών με τα τετράτροχα προϊόντα τους.

Η εξέλιξη των ηλεκτρικά ρυθμιζόμενων καθισμάτων, η εξοικονόμηση χώρων στην καμπίνα και η χρήση ιδιαίτερα ποιοτικών, αφρωδών υλικών είναι μόνο μερικά από τα επιτεύγματα των αυτοκινητοβιομηχανιών που καθιστούν κάτι παραπάνω από ευχάριστες τις ώρες που περνάμε μέσα στο όχημά μας.

Δεν μπορούν, ωστόσο, να ισχυριστούν το ίδιο και οι πρώτοι επιβάτες του αυτοκινήτου, όταν το τελευταίο είχε πρωτοκάνει την εμφάνισή του, δεδομένου ότι στο εσωτερικού του μπορούσαν να στοιβαχτούν – μετά βίας - δύο άνθρωποι.

Όσο, όμως, περνούσαν τα χρόνια, τόσο πολλαπλασιάζονταν οι μεταφορικές ανάγκες, με πολλές αυτοκινητοβιομηχανίες να επιλέγουν την ενσωμάτωση κάποιων καθισμάτων εκτός της καμπίνας, είτε πάνω από τον χώρο αποσκευών, είτε στα πλευρικά σκαλοπάτια. 

Το κάθισμα των υπηρετών

Το παράδειγμα είχε δοθεί πολλά χρόνια νωρίτερα, από τους έχοντες και κατέχοντες που έτυχε να ζήσουν πριν τον 19ο αιώνα, όταν για τις μετακινήσεις τους χρησιμοποιούσαν τις άμαξες.

Ορμώμενοι από μια έντονη επιθυμία να διαχωρίσουν τη θέση τους από τους υπηρέτες τους, και να αποφύγουν… τον κοινωνικό στιγματισμό, αρνούνταν να μοιραστούν το δερμάτινο σαλόνι της άμαξας μαζί τους.

Πώς, λοιπόν, θα εξασφάλιζαν ότι θα απολάμβαναν την αποκλειστικότητα της καμπίνας, έχοντας ταυτόχρονα μαζί τους κατά το πολύωρο ταξίδι τους και τον υπηρέτη τους;

Λύση στο πρόβλημα δόθηκε μέσω της τοποθέτησης μιας θέσης στο πίσω μέρος της άμαξας, όπου καθόταν ο άνθρωπος που τους έκανε τα θελήματα.

Το κάθισμα του υπηρέτη, τώρα για την πεθερά

Όταν η εποχή του αλόγου είχε παρέλθει ανεπίστρεπτα, παραδίδοντας τα σκήπτρα στο αυτοκίνητο, το «κάθισμα του υπηρέτη» εξαφανίστηκε από το προσκήνιο για πολλά χρόνια.

Ωσότου εμφανιστούν κάποιες αμερικανικές αυτοκινητοβιομηχανίες – υπό τον μανδύα της καινοτομίας - και ξεθάψουν αυτό το στοιχειωμένο κάθισμα (ήταν ανακλινόμενο), τοποθετώντας το πάνω από τον χώρο των αποσκευών.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα τέτοιων μοντέλων που ενέδωσαν στη συγκεκριμένη καινοτομία (ευτυχώς βραχύβια μόδα) ήταν το Ford Model A (1927), Ford De Luxe (1937), Oldsmobile Autocrat (1911), όπως και κάποια μοντέλα των Chevrolet και Studebaker.

Παράλληλα, υπήρχαν και κάποιες αυτοκινητοβιομηχανίες (βλ. το μοντέλο Gold Bug της Kissel) που αποφάσισαν να… λοξοδρομήσουν, τοποθετώντας το κάθισμα πάνω στο πλευρικό σκαλοπάτι των αυτοκινήτων, στην πλευρά του συνοδηγού.

Το αλλόκοτο αυτό θέαμα, έδωσε τροφή στη φαντασία οδηγών και πεζών, δίνοντας στο συγκεκριμένο κάθισμα το παρατσούκλι «κάθισμα της πεθεράς». Θα πρέπει να σημειώσουμε επίσης ότι στην εποχή του το κάθισμα αυτό ονομαζόταν και ως «η θέση της βροντής» κυρίως λόγω των έντονων κραδασμών που δεχόταν όποιος καθόταν εκεί, είτε αυτό συνέβαινε στα άνευ ανάρτησης κάρα, είτε στα αυτοκίνητα όπου το κάθισμα βρισκόταν στο πίσω μέρος, πάνω από την εξάτμιση του οχήματος.

Πανθομολογουμένως, αμφότερα τα εν λόγω καθίσματα μόνο άνετα δεν ήταν για όσους καλούνταν να κάτσουν σε αυτά, με τους καθήμενους να βρίσκονται πλήρως εκτεθειμένοι στη ζέστη, το κρύο και τις βροχοπτώσεις.

Με το πέρασμα, λοιπόν, των ετών η συγκεκριμένη τάση εξασθενούσε μέχρι που εξαφανίστηκε πλήρως από τον αυτοκινητικό κόσμο.

Διαβάστε επίσης: