Ελάχιστοι είναι οι οδηγοί που γνωρίζουν ότι με μια ανεπαίσθητη κίνησή τους μπορούν να προκαλέσουν τεράστιες ουρές ακινητοποιημένων οχημάτων.

Σε γόρδιο δεσμό έχει εξελιχθεί τα τελευταία χρόνια η αντιμετώπιση της κυκλοφοριακής συμφόρησης που όπως διασπιτώνουμε μέρα με τη μέρα αυξάνεται, καθιστώντας τις μετακινήσεις μας όλο και πιο επίπονες.

Όπως έχουμε εξηγήσει, το μποτιλιάρισμα οφείλεται σε ένα εκρηκτικό κοκτέιλ, με βασικούς παράγοντες – μεταξύ άλλων- την αδυναμιά του οδικού δικτύου να εξυπηρετήσει τον τεράστιο όγκο οχημάτων, τη διέλευση βαρέων οχημάτων από κεντρικές αρτηρίες, τα διπλοπαρκαρισμένα ΙΧ που μειώνουν το πλάτος του οδοστρώματος, αλλά και τη μη εξυπηρέτηση αρκετών περιοχών από τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς.

Πέρα από τα παραπάνω αίτια, καταλυτικό ρόλο στην πρόκληση χάους στους δρόμους, βέβαια, διαδραματίζει και μια εσφαλμένη οδηγική μας συνήθεια.

Πρόκειται για το μποτιλιάρισμα-φάντασμα που εμφανίζεται κατόπιν της αδυναμίας των περισσότερων οδηγών να ακολουθήσουν τη ροή της κίνησης, επιταχύνοντας και κυρίως επιβραδύνοντας άσκοπα.

Ακούγεται απλό, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Επιβραδύνοντας άσκοπα, αναγκάζουμε τον οδηγό που ακολουθεί να κάνει το ίδιο και μάλιστα με μεγαλύτερη διάρκεια και ένταση, προκαλώντας ένα φαινόμενο το οποίο παραπέμπει σε ντόμινο.

Έρευνες δείχνουν ότι στην περίπτωση που ένας οδηγός επιβραδύνει για δύο δευτερόλεπτα αναγκάζει τον οδηγό που ακολουθεί να πράξει το ίδιο για τέσσερα δευτερόλεπτα, με τον τρίτο οδηγό να πιέζει το πεντάλ του φρένου για έξι δευτερόλεπτα και ούτω καθ’ εξής.

Από τα παραπάνω προκύπτουν ότι ένα ανεπαίσθητο και για πολλούς αθώο φρενάρισμα είναι ικανό να προκαλέσει μια σημαντική ανάσχεση της κυκλοφορίας, ιδιαίτερα στις ώρες αιχμής που η κυκλοφορία είναι ούτως ή άλλως πυκνή.

Τι πρέπει να κάνουμε

Για να λυθεί το προαναφερθέν πρόβλημα αρκεί να ακολουθήσουμε έναν πολύ απλό κανόνα: Αυξάνουμε την απόσταση που μας χωρίζει από το προπορευόμενο όχημα, επιτυγχάνοντας κατά αυτόν τον τρόπο τη μείωση της συχνότητας των επιβραδύνσεων και επιτρέποντας άλλα οχήματα να εισέλθουν και να εξέλθουν από την ίδια λωρίδα κυκλοφορίας χωρίς να επηρεάσουν τον ρυθμό κίνησης.

Στη θεωρία η αύξηση των αποστάσεων και η συνακόλουθη μείωση των επιβραδύνσεων προβάλλει ως κάτι ιδιαίτερα απλό, αλλά στην πράξη δύσκολα μπορεί να λειτουργήσουν τα οχήματα -επί παραδείγματι- στον Κηφισό σαν μια καλοδουλεμένη ορχήστρα. Αυτό διότι κάποιος οδηγός που βιάζεται να φτάσει στον προορισμό του θα θεωρήσει ότι όποια απόσταση τον χωρίζει από το προορευόμενο όχημα αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να κερδίσει χρόνο, εκτροχιάζοντας την όποια προσπάθεια να δοθεί τέλος στο μποτιλιάρισμα-φάντασμα.

Θα δώσουν τα αυτόνομα οχήματα τη λύση;

Έρευνες από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Μπέρκλεϋ έχουν δείξει ότι με την επικράτηση των αυτόνομων οχημάτων, που με τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης μπορούν να διατηρούν μεταξύ τους ασφαλείς αποστάσεις, θα δινόταν τέλος στα δίχως λόγο και αιτία φρεναρίσματα.

Στον αντίποδα, δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι ένα τεχνολογικό σφάλμα είναι ικανό να «παγώσει» την κυκλοφορία ενός αυτόνομου ΙΧ, αποτελώντας την αιτία του εκτροχιασμού της κίνησης στους δρόμους, όπως και συνέβη το περασμένο καλοκαίρι στο Σαν Φανσίσκο των ΗΠΑ.

Διαβάστε επίσης