Με αρχιτεκτονική supercar, η εξωτική Lancia 037 έχει μια ιδιαίτερη θέση στην ιστορία των τεσσάρων τροχών ως το τελευταίο πισωκίνητο που αμφισβήτησε στα ίσια τα 4κίνητα θηρία στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι. Και τα κέρδισε.
Η Lancia έχει γράψει με χρυσά γράμματα το όνομα της στους αγώνες ράλι με τις Stratos και Delta να είναι γνωστές στα πέρατα του κόσμου των τεσσάρων τροχών. Ανάμεσα σε αυτές τις δύο, ως φυσικός διάδοχος της Stratos και πριν από την πρώτη 4κίνητη Lancia για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι (Delta S4), βρίσκεται η εξίσου εξωτική «037».
BUY NOW
Το αυτοκίνητο που συγκέντρωσε πίσω από την εξέλιξη και κατασκευή του μερικά από τα λαμπρότερα ιταλικά μυαλά εκείνης της εποχής με στόχο να αποτελέσει την απάντηση της Lancia στην 4κίνητη γερμανική επέλαση των Audi Quattro.
Με τους κανονισμούς του WRC να είναι σαφώς πιο χαλαροί στις αρχές της 10ετίας του '80, σε σχέση με σήμερα, η Lancia έπρεπε να κατασκευάσει μόλις 200 αντίτυπα ως μοντέλα δρόμου για να συμμετέχει με την 037 στο WRC.
Η πολιτική 037 Stradale (δρόμος στα ιταλικά) παρουσιάστηκε στο κοινό το 1982, στο Σαλόνι του Τορίνο και ήταν ακριβώς το αντίθετο σε σχέση με το brutal 4κίνητο Audi Quattro: πανάλαφρη, με βάρος κάτω από έναν τόνο, με τον κινητήρα τοποθετημένο στο κέντρο και τα ψυγεία του μπροστά. Με αναρτήσεις που αποτελούνταν από διπλά ψαλίδια για όλους τους τροχούς, η 037 βάδιζε στα χνάρια της θρυλικής Stratos και δεν διέφερε σε προδιαγραφές από τα supercars εκείνης της εποχής, ακόμη και τα σημερινά, αν το σκεφτεί κανείς, ενώ έδινε την εικόνα ενός πραγματικού «καθαρόαιμου». Ακόμη και τα δύο 35λιτρα ρεζερβουάρ καυσίμου που είχαν τοποθετηθεί μπροστά από τον κινητήρα έδειχναν ότι πρόκειται για κάτι ξεχωριστό.
Πίσω από την δημιουργία της κρύβονται θρυλικά ονόματα των τεσσάρων τροχών, με τις Abarth (έφερε και το μεγαλύτερο μέρος της εξέλιξης), Pininfarina και Dallara να έχουν βάλει το χέρι τους υπό το «βλέμμα» του θρυλικού μηχανικού Sergio Limone, υπεύθυνου για τις αγωνιστικές επιτυχίες του Fiat 131 Abarth που προηγήθηκε, αλλά και των Delta που ακολούθησαν, ακόμη και εκείνες της Alfa Romeo 155 στο Γερμανικό Πρωτάθλημα Τουρισμού.
H Lancia 037 Stradale είχε μήκος μόλις 3.915 χλστ., πλάτος 1.850 χλστ. και ύψος που δεν ξεπερνούσε τα 1.245 χλστ., το μεταξόνιο της ήταν 2.445 χλστ. και ένα από τα πιο χαρακτηριστικά της σχεδιαστικά στοιχεία ήταν η "double bubble" οροφή -εισήγηση της Abarth. Μέρος της «ευθύνης» για το ιδιαίτερα χαμηλό βάρος έφερε το αμάξωμα που ήταν κατασκευασμένο από υαλονήματα και κέβλαρ, με το αυτοφερόμενο πλαίσιο να «συμπληρώνεται» από ένα υποπλαίσιο μπροστά και ένα πίσω που έδεναν πάνω σε αυτό.
Ο κινητήρας ήταν μια εξέλιξη του εν σειρά 4κύλινδρου με τους δύο επικεφαλής εκκεντροφόρους που είχε σχεδιάσει ο Lampredi. Με την περιποίηση της Abarth, από χωρητικότητα δύο λίτρων το μοτέρ απέδιδε στην έκδοση δρόμου 205 ίππους και 226 Nm, με την βοήθεια μηχανικού υπερυσυμπιεστή τύπου Roots που εξέλιξε η Abarth, ενώ το κιβώτιο ήταν πέντε σχέσεων της ZF. Αν και η ισχύς ακούγεται μικρή για τα σημερινά δεδομένα ήταν αρκετή για να επιταχύνει την έκδοση δρόμου των 1.170 κιλών (σε κατάσταση λειτουργίας) από στάση έως και τα 100 χλμ./ώρα σε επτά δευτερόλεπτα με την τελική ταχύτητα να ξεπερνά τα 220 χλμ./ώρα.
Η παραγωγή της 037 Stradale κράτησε για δύο χρόνια, από το 1982 έως το 1984, με την αγωνιστική της έκδοση να χαρίζει ένα πρωτάθλημα Κατασκευαστών στη Lancia το 1983, με οδηγούς τους Walter Rοhrl και Markku Alen. Την ίδια χρονιά «χάρισε» επίσης και ένα πρωτάθλημα Οδηγών στον... Hannu Mikkola και το Audi Quattro του, αφού σε αντίθεση με τον μεγάλο Φινλανδό που συμμετείχε σε όλους τους αγώνες οι Rοhrl και Alen έλαβαν μέρος σε έξι και επτά ράλι αντίστοιχα, από τους συνολικά δώδεκα της χρονιάς... Η τελική παραγωγή της έκδοσης δρόμου έφτασε συνολικά στα 217 αντίτυπα, τα οποία πλέον είναι περιζήτητα από τους συλλέκτες αυτοκινήτων με την αξία τους να εκτιμάται στα 700.000-900.000 ευρώ.
