Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, η Lancia ήδη κατείχε περίοπτη θέση στο χώρο των ράλι. Είχε κατακτήσει σειρά τίτλων, ενώ η αγωνιστική της ομάδα εντυπωσίαζε σε επίπεδο λειτουργίας και απόδοσης.

Μετά από μια σειρά φουτουριστικών αγωνιστικών, όπως η Stratos, η Rally 037 και η Delta S4, το απότομο τέλος του Group Β θα άλλαζε τη μορφή των ράλι και η Lancia αυτή τη φορά θα επισφράγιζε το μύθο της στους αγώνες με ένα μοντέλο με ταπεινή καταγωγή, αλλά κορυφαία απόδοση και γοητεία.

Επί σειρά ετών η Lancia είχε επιλέξει η εμπλοκή της στους αγώνες να γίνεται με αυτοκίνητα που είχαν σχεδιαστεί ειδικά για αυτό το σκοπό. Μετά τη Fulvia Coupé HF, ή οποία αποτελούσε συνέχεια του μοντέλου παραγωγής, οι Stratos, Rally 037 και Delta S4 ήταν εξαρχής κατασκευασμένες με ένα σκοπό: την απόλυτη επικράτηση στα ράλι.

Τα τραγικά ατυχήματα το 1986 έδειξαν με τον πιο σκληρό τρόπο τον απόλυτο χαρακτήρα των αυτοκινήτων του Group B και οδήγησαν την άμεση μετάβαση στο Group A από το 1987. Η Lancia ήταν έτοιμη για αυτή την αλλαγή, βασιζόμενη σε ένα μοντέλο που ήδη είχε κάνει την εμφάνιση την προηγούμενη δεκαετία.

Ο ιδιοφυής σχεδιαστής Giorgetto Giugiaro είχε δημιουργήσει το 1979 ένα έξυπνο hatchback δύο όγκων που ξεχώριζε χάρη στην εκτεταμένη χρήση γεωμετρικών στοιχείων στο αμάξωμα του. Η θερμή υποδοχή που επιφύλαξε το κοινό στη Delta συνοδεύτηκε και από αντίστοιχα θετικά σχόλια από τους δημοσιογράφους που της έδωσαν τον τίτλο Car of the Year για το 1980. Tυπικά, η Delta αντικαθιστούσε την Beta, αλλά ήταν το πνεύμα της Fulvia, ενός κομψού σεντάν που εξελίχθηκε σε θρύλο των ράλι, που πέρασε στη Delta.

Ήδη το 1985 σε συνεργασία με την Abarth, η Lancia είχε δημιουργήσει την Delta S4, το πρώτο τετρακίνητο αγωνιστικό της μάρκας, το οποίο όμως ελάχιστα κοινά είχε με την Delta παραγωγής. Η βίαιη έλευση του Group A, ως της κορυφαίας κατηγορίας του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Ράλι το 1987, απαιτούσε 5.000 μονάδες για την απαραίτητη “homologation”, ενώ το αγωνιστικό δεν θα έπρεπε να έχει ισχύ άνω των 300 ίππων και βάρος τουλάχιστον 1.035 κιλά.

Η Lancia ήταν έτοιμη για αυτή την εξέλιξη αφού από το 1986 είχε ξεκινήσει την παραγωγή της Lancia Delta HF 4WD. Το αυτοκίνητο εξελίχθηκε πολύ γρήγορα αφού τα περισσότερα στοιχεία του ήταν ήδη διαθέσιμα. Ο Turbo κινητήρας ήρθε από την Thema, ενώ το σύστημα τετρακίνησης χρησιμοποιούνταν ήδη στην Prisma 4WD, η οποία δανειζόταν το ίδιο πάτωμα με την Delta, στην οποία όμως το σύστημα αναβαθμίστηκε με την προσθήκη ενός πίσω διαφορικού Torsen.

Η πρώτη επίσημη εμφάνιση της Delta HF 4WD πραγματοποιήθηκε στο Ράλι Monte-Carlo του 1987, με το μοντέλο της Lancia να κατακτά με εμφατικό τρόπο τη νίκη και να ξεκινά μια πορεία που μέχρι το 1992 θα της εξασφάλιζε έξι Παγκόσμιους Τίτλους, αμέτρητες νίκες και απεριόριστη εκτίμηση από τους φίλους των ράλι.

Στην πρεμιέρα της αγωνιστικής Delta, οι Biasion και Siviero τερμάτισαν μόλις 59 δευτερόλεπτα εμπρός από τους Kankkunen και Piironen επίσης με Delta, με τους Γερμανούς Röhrl-Geistdörfer να τερματίζουν με το Audi τους περισσότερο από 4 λεπτά αργότερα. Το σύστημα τετρακίνησης της αγωνιστικής Delta ήταν αρκετά εξελιγμένο με διαφορικό περιορισμένης ολίσθησης της ZF εμπρός, κεντρικό διαφορικό Ferguson και διαφορικό περιορισμένη ολίσθησης Torsen πίσω.

Οι 165 ίπποι του μοντέλου παραγωγής στην έκδοση του Group A έφτασαν τους 265 στις 6.250 σ.α.λ., ενώ όπως πάντα το μυστικό όπλο της μάρκας ήταν η ίδια η αγωνιστική ομάδα την οποία διοικούσε ο ιδιοφυής Cesare Fiorio, ο άνθρωπος που πάλεψε για τη δημιουργία της Lancia HF Team το 1963 και την οδήγησε με επιτυχία και σε αυτή τη νέα εποχή για το σπορ.

Την Delta HF 4WD ακολούθησε το 1988 η Delta HF Integrale, η οποία ξεχώριζε χάρη στα φαρδύτερα φτερά και τις μεγαλύτερες εισαγωγές αέρα. Εφοδιαζόταν με κιβώτιο ταχυτήτων 6 σχέσεων, ενώ ήταν και 23 κιλά ελαφρύτερη από την προκάτοχο της.

Το όνομα Delta θα έφερνε και την πολυπόθητη νίκη στο Σαφάρι το 1988, μια νίκη που λόγω ατυχιών και τεχνικών προβλημάτων είχε αποτύχει να κατακτήσει στο παρελθόν η Lancia με τις Fulvia και Stratos.

Μετά τον Παγκόσμιο Τίτλο του 1987 με τον Kankkunen, η Delta θα επαναλάμβανε την επιτυχία το 1988 και το 1989 με τον Biasion, με το μοντέλο να αποκτά 16βαλβιδη, 295 ίππους, αλλά και σειρά τεχνικών καινοτομιών σε επίπεδο ηλεκτρονικών.

Το 1991 ο Φιλανδός θα επέστρεφε στην κορυφή με την εντυπωσιακή Delta HF 16V Evoluzione, ίσως την πλέον αναγνωρίσιμη αγωνιστική Delta, χάρη στα ακόμα φαρδύτερα φτερά και την ευμεγέθη ρυθμιζόμενη πίσω αεροτομή.

Συνολικά σε τέσσερις γενιές, οι τετρακίνητες Lancia Delta HF κατέκτησαν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κατασκευαστών έξι φορές (1987-1991), το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Οδηγών τέσσερις φορές (1987-1989 και 1991), ενώ κατέκτησαν και πλήθος τίτλων σε παγκόσμιο, Ευρωπαϊκό και τοπικό επίπεδο. Κυρίως όμως κέρδισαν την αναγνώριση του κοινού και επισφράγισαν την πορεία της Lancia στα ράλι, καθιστώντας την ως την πλέον επιτυχημένη μάρκα του θεσμού.