Πρόκειται για τον πρώτο διαπολιτειακό αυτοκινητόδρομο που άλλαξε τις οδικές μετακινήσεις στις ΗΠΑ, φέρνοντας πιο κοντά τη Δυτική με την Ανατολική Ακτή.

Στις αρχές του 20ου αιώνα, οι σιδηρόδρομοι κυριαρχούσαν στις διαπολιτειακές μετακινήσεις των ΗΠΑ και οι δρόμοι περιορίζονταν σε τοπικό επίπεδο. Στη συντριπτική του πλειονότητα το οδικό δίκτυο των ΗΠΑ απαρτιζόταν από επαρχιακούς δρόμους, τους οποίους φρόντιζαν κυρίως οι κάτοικοι που ζούσαν κατά μήκος τους.

Η πρώτη φορά που έγινε λόγος για την κατασκευή ενός βελτιωμένου συστήματος διαπολιτειακών αυτοκινητοδρόμων ήταν το 1911, όταν ο Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ, Champ Clark, έγραψε:

«Πιστεύω ότι έχει έρθει η ώρα η ομοσπονδιακή κυβέρνηση να συνεργαστεί ενεργά και δυναμικά με τις πολιτείες για την οικοδόμηση ενός σπουδαίου συστήματος δημόσιων οδικών αρτηριών … που θα αποφέρει τα οφέλη του σε κάθε πολίτη στη χώρα». To Κογκρέσο, ωστόσο, δεν ήταν έτοιμο να χρηματοδοτήσει τέτοιους μεγέθους έργα.

Η απροθυμία του Κογκρέσου σχετικά με τη δημιουργία ενός οδικού δικτύου που θα άλλαζε για πάντα τις μετακινήσεις των πολιτών δεν αποθάρρυνε τον Carl G. Fisher, έναν δραστήριο επιχειρηματία του αυτοκινητικού κλάδου και εκ των ανθρώπων που συνέβαλαν καθοριστικά στη δημιουργία της Ιndianapolis Motor Speedway, της παλαιότερης πίστας αυτοκινήτων του κόσμου (1909), η οποία χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα.

Το 1912, ο Fisher άρχισε να εργάζεται πυρετωδώς πάνω στη δημιουργία ενός διαπολιετειακού αυτοκινητοδρόμου και στις 10 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους γνωστοποίησε το όραμά του στο πλαίσιο ενός δείπνου με επιφανείς φίλους του.

Ένας εξ αυτών ήταν ο Henry Ford, ο ιδρυτής της ομώνυμης αυτοκινητοβιομηχανίας, ο οποίος ωστόσο αρνήθηκε να συνδράμει στο εγχείρημα, μιας και θεωρούσε ότι υπεύθυνη για την κατασκευή δρόμων ήταν η κυβέρνηση. Αντιθέτως, τόσο ο Theodore Roosvelt (26ος πρόεδρος των ΗΠΑ) όσο και ο Woodrow Wilson (28ος πρόεδρος των ΗΠΑ) μαζί με τον σπουδαίο εφευρέτη Thomas Edison αποφάσισαν να συνασπιστούν με τον Fisher. Μετά από πολύωρες συζητήσεις κατέληξαν και στην ονομασία του δρόμου “Abram Lincoln” αποτίοντας φόρο τιμής στον 16ο πρόεδρο των ΗΠΑ.

Τα εγκαίνια πραγματοποιήθηκαν στις 31 Οκτωβρίου του 1913, με τον αυτοκινητόδρομο να ενώνει τις ΗΠΑ από τα δυτικά στα ανατολικά και συγκεκριμένα από το Lincoln Park στο Σαν Φρανσίσκο μέχρι την Times Square της Νέας Υόρκης, διασχίζοντας τις εξής 13 πολιτείες: Νέα Υόρκη, Νιου Τζέρσι, Πενσιλβάνια, Οχάιο, Ινδιάνα, Ιλιόνι, Αϊόβα, Νεμπράσκα, Κολοράντο, Ουαϊόμινγκ, Γιούτα, Νεβάδα και Καλιφόρνια.

Το πρώτο επίσημα καταγεγραμμένο μήκος του διαπολιτειακού αυτοκινητοδρόμου Lincoln ήταν 5.454 χλμ. Σύμφωνα με δημοσιεύματσα, το ταξίδι από τον Ατλαντικό στον Ειρηνικό Ωκεανό διαρκούσε 20 με 30 ημέρες.

Κατά το πέρασμα των χρόνων, έγιναν αρκετές αλλαγές στη χάραξη του δρόμου, με χαρακτηριστική τη διέλευσή του και από τη Δυτική Βιρτζίνια (1928), με τον αυτοκινηδρόμο οπότε να διέρχεται από συνολικά 14 πολιτείες, 128 κομητείες και συνολικά 700 πόλεις και χωριά. 

Ο αυτοκινητόδρομος έδωσε μεγάλη αναπτυξιακή ώθηση στις πόλεις από τις οποίες περνούσε, την ίδια ώρα που αποτέλεσε «πυξίδα» για την κατασκευή σύγχρονων αυτοκινητοδρόμων που έφεραν πιο κοντά τις πολιτείες των ΗΠΑ.

Με την εφαρμογή του συστήματος αρίθμησης των αυτοκινητοδρόμων των ΗΠΑ στις 11 Νοεμβρίου του 1926, ο Lincoln Highway άρχισε σταδιακά να αντικαθίσταται από τις γνωστές διαδρομές “Routes”.

Σήμερα, ο Interstate 80 που ξεκινά από το Σαν Φρανσίσκο και καταλήγει στη Νέα Υόρκη είναι ο διαπολιτειακός αυτοκινητόδρομος που ευθυγραμμίζεται περισσότερο με τον αυτοκινητόδρομο Lincoln. Στη Δύση, και ιδιαίτερα στο Ουαϊόμινγκ, τη Γιούτα και την Καλιφόρνια, τα τμήματα του I-80 είναι κατασκευασμένα απευθείας πάνω από τον Lincoln Highway.

Τον Απρίλιο του 1988, το Πανεπιστήμιο της Αϊόβα δημοσίευσε το "The Lincoln Highway", ένα φωτογραφικό δοκίμιο του Drake Hokanson, ο οποίος είχε μαγευτεί από το μυστήριο αυτού του πάλαι ποτέ διάσημου αυτοκινητοδρόμου. Πρόκειται για μία μαγεία που κατέλαβε εκατομμύρια Αμερικανούς πολίτες, οι οποίοι θέλησαν να εντρυφήσουν στα μυστικά του αυτοκινητοδρόμου.

Διαβάστε επίσης: