Ένα όνειρο που λίγο έλειψε να γίνει πραγματικότητα, ένα στοίχημα που χάθηκε την τελευταία -κυριολεκτικά- στιγμή, ένα αυτοκίνητο που θα άλλαζε τον κόσμο και τη ζωή όσων είχαν την τύχη ή την ατυχία να κάνουν τα πρώτα τους βήματα στην αφρικανική γη.

Γεννήθηκε στη Μεγάλη Βρετανία, φοίτησε στο πανεπιστήμιο του Cambridge από το οποίο και απέσπασε το πτυχίο του μηχανολόγου μηχανικού, ωστόσο, εκείνο που τον κέρδισε ήταν η τέχνη της φωτογραφίας.

Ο άγνωστος στους περισσότερους Tony Howarth θα ταξιδέψει σε περισσότερες από 130 χώρες σε ολόκληρο τον κόσμο, βιώνοντας από πρώτο χέρι τις συνθήκες που επικρατούσαν τις δεκαετίες του 1970 και του 1980 στις πιο φτωχές γωνίες του πλανήτη.

Ήταν η εποχή που στο μυαλό του Βρετανού φωτογράφου και μετέπειτα κινηματογραφιστή γεννήθηκε η ιδέα της δημιουργίας ενός αυτοκινήτου, το οποίο θα διέθετε όλα τα απαραίτητα χαρακτηριστικά ώστε να προσαρμοστεί στις ιδιαίτερες ανάγκες του τρίτου κόσμου.

Ο Tony Howarth θαύμαζε τον Henry Ford και τα όσα είχε πετύχει στις αρχές του 20^ου αιώνα με τη μαζική παραγωγή του Model T και τον εκδημοκρατισμό της απρόσιτης έως εκείνη την εποχή αυτοκίνησης.

Αν πίστευε σε κάτι ο Tony Howarth ήταν στην απλότητα των προδιαγραφών ενός αυτοκινήτου που θα μπορούσε όχι μόνον να αποκτηθεί εύκολα χάρη στο εξαιρετικά χαμηλό κόστος κατασκευής, αλλά και να συντηρηθεί-επισκευαστεί από ανθρώπους που δεν διέθεταν εξειδικευμένες γνώσεις ή εξοπλισμό.

Το αυτοκίνητο είχε μετατραπεί σε ένα καταναλωτικό αγαθό με ημερομηνία λήξης, το οποίο μάλιστα δεν ήταν προσβάσιμο από το λιγότερο… ευνοημένο πληθυσμό των αφρικανικών -και όχι μόνο- χωρών.

Η απάντηση, λοιπόν, στο αστραφτερό περιτύλιγμα των αυτοκινήτων του δυτικού κόσμου ήταν το Africar. Ένα ελαφρύ και ως εκ τούτου ικανό σε άσφαλτο και χώμα όχημα, το οποίο διέθετε σωληνωτό πλαίσιο από ανοξείδωτο ατσάλι και επιφάνειες αμαξώματος οι οποίες θα μπορούσαν να κατασκευαστούν είτε από αλουμίνιο, είτε από πλαστικό, είτε από ξύλο επικαλυμμένο με πολυεστέρα.  

Η τελευταία ήταν και η πιο εύκολη στη συντήρηση και την επισκευή επιλογή, καθώς εκτός των άλλων δεν κινδύνευε από ενδεχόμενη διάβρωση.

Αργά ή γρήγορα το φιλόδοξο project του Tony Howarth τράβηξε πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας και με την υποστήριξη του Channel 4, o Βρετανός είχε την ευκαιρία να αναδείξει το έργο του μέσα από ένα περιπετειώδες ταξίδι, το οποίο θα ξεκινούσε από το βορειότερο άκρο της Ευρώπης και θα κατέληγε στον Ισημερινό.

Για τις ανάγκες τις αποστολής δημιουργήθηκαν τρία Africar, τα οποία ωστόσο δεν έφεραν μεταλλικό πλαίσιο αλλά ξύλινο, όπως ξύλινες -ενισχυμένες με πολυεστέρα- ήταν και οι επιφάνειες του αμαξώματος.

Σε ό,τι αφορά στα μηχανικά μέρη, αυτά προήλθαν από μοντέλα της Citroen (βλέπε GS και 2CV) με εξαίρεση την ανάρτηση, ο σχεδιασμός της οποίες παρέπεμπε στην υδροελαστική που χρησιμοποιούσε η Austin-Morris.

Μετά το τέλος της αποστολής και των γυρισμάτων του ντοκιμαντέρ του Channel 4, o Tony Howarth ίδρυσε την Africar International Limited και παρά το γεγονός ότι πίσω από την ιδέα της κατασκευής ενός προσιτού σε όλα τα επίπεδα αυτοκινήτου δεν υπήρχε τίποτα περισσότερο από το όραμα ενός κινηματογραφιστή, το project κατάφερε να συγκεντρώσει επενδύσεις που του έδιναν παράταση ζωής.

Ωστόσο, ο Tony Howarth πίστεψε ότι η χρήση μηχανικών μερών από μοντέλα της Citroen θα κρατούσε το όλο εγχείρημα πίσω, έτσι αποφάσισε να επενδύσει τα χρήματα που είχε συγκεντρώσει για την εξέλιξη ενός κινητήρα και όχι για την κατασκευή αυτοκινήτων.

Φυσικά τα χρήματα δεν επαρκούσαν για τον σκοπό αυτό και το Africar «πέθανε» πριν καλά-καλά γεννηθεί. Η προσπάθεια του Tony Howarth να διατηρήσει το όνειρο ζωντανό, αντλώντας περισσότερα χρήματα έπεσε στο κενό, παρά το γεγονός ότι στους υποψήφιους πελάτες δινόταν η υπόσχεση ότι θα παραλάβουν το αυτοκίνητό τους μέσα σε δύο μήνες αν και εφόσον κατέβαλαν ολόκληρο το ποσό.

Ο Βρετανός έφτασε έως και τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ώστε να διασώσει την εταιρεία του, ωστόσο, κανείς δεν θέλησε να τον βοηθήσει. Μάλιστα, όταν επέστρεψε στη Μ. Βρετανία, συνελήφθη  και οδηγήθηκε στη φυλακή εκτίοντας ποινή 15 μηνώ, κατηγορούμενος για απάτη.

Το Africar δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα και ούτε και η σανίδα σωτηρίας για τα αφρικανικά κράτη τα οποία εξακολουθούν να μαστίζονται από την ανέχεια, ωστόσο, το όνειρο της δημιουργίας ενός φθηνού αυτοκινήτου παραμένει ζωντανό.