Σε αντίθεση με τους αιμοσταγείς επιβάτες της που ώθησαν τον λαό τους στη δυστυχία, η Mercedes-Benz 600 αποτελεί μέχρι και σήμερα “φάρο” τεχνολογικής προόδου για την εταιρεία από τη Στουτγάρδη.

Το ημερολόγιο έγραφε 12 Σεπτεμβρίου 1963 όταν το Σαλόνι Αυτοκινήτου της Φρανκφούρτης πλημμύριζε από δημοσιογράφους που συνέρρευσαν για να συστηθούν με ένα εκ των σημαντικότερων μοντέλων της μεταπολεμικής Ευρώπης.

Στοιβαγμένοι μέσα στο μόλις λίγων τετραγωνικών μέτρων περίπτερο της Mercedes-Benz και ντυμένοι με το ακριβότερο κουστούμι τους, οι εκατοντάδες επισκέπτες μαχόντουσαν με έπαθλο τη θέση εκείνη που θα τους έφερνε σε απόσταση αναπνοής με το επιβλητικό τετράτροχο που θα εξελισσόταν σε ένα από τα ακριβότερα μοντέλα της τότε εποχής. Σε αντίπαλο δέος αυτοκινήτων όπως τα Rolls-Royce Phantom IV, Lincoln Continental και Chrysler Imperial Crown Ghia.

Καθώς και σε διακαή πόθο αμφιλεγόμενων προσωπικοτήτων που είτε αιματοκύλισαν την οικουμένη, είτε έδειχναν προκλητική αδιαφορία για βάσανα και την ανέχεια του λαού τους.

Πρόκειται για τη Mercedes-Benz 600, το αυτοκίνητο που αγαπήθηκε από τους δικτάτορες, με τη σκοτεινή λίστα ιδιοκτητών του να περιλαμβάνει ονόματα όπως αυτά των Λεονίντ Μπρεζνιέφ, Φιδέλ Κάστρο, και Νικολάε Τσαουσέσκου, ο αιμοσταγής δικτάτορας της Ουγκάντας, Αμίν Ντάντα, ο “Αλβανός Στάλιν”, Ενβέρ Χότζα, ο αδίστακτος ηγέτης του Ιράκ Σαντάμ Χουσεΐν, ο… λάτρης των βουντού Φρανσουά Ντιβαλιέ, o Μάο Τσε Τουνγκ, ο Γιοσίπ Μπροζ Τίτο, ο Ιρανός Μοχαμάντ Ρεζά Παχλάβι, οι πάλαι ποτέ ηγέτες της Βόρειας Κορέας Κιμ Γιονγκ Ιλ και Κιμ Ιλ Σουνγκ και ο κυνηγημένος δικτάτορας των Φιλιππίνων Φερδινάντο Μάρκος. 

Με κωδική ονομασία “Grosser Mercedes” η λιμουζίνα έγινε δεκτή με τυμπανοκρουσίες από τον Τύπο και το κοινό, μιας και θεωρήθηκε ως το πιο σύγχρονο αυτοκίνητο του κόσμου, όντας εξοπλισμένο με στάνταρ αυτόματο κιβώτιο, υδραυλικό τιμόνι, δισκόφρενα και στους τέσσερις τροχούς, ηλεκτρικά καθίσματα και παράθυρα, κλιματισμό, ηλεκτρικά ρυθμιζόμενη οροφή, αυτόματο κλείσιμο στις πόρτες και κλιματισμό.

Ενώ ικανοποιούσε όλα τα “θέλω” των πάμπλουτων ιδιοκτητών τους, ενσωματώνοντας τηλέφωνο, ραδιόφωνο, ακόμα και (προαιρετική) τηλεόραση για τους πίσω επιβάτες.

Η παραγωγή της Mercedes-Benz 600 ξεκίνησε το 1963 και συνεχίστηκε μέχρι τον Ιούνιο του 1981, κατασκευασμένη σε διάφορες εκδοχές, με κανονικό μεταξόνιο ως 4πορτο σεντάν, και με μακρύ μεταξόνιο (Pullman) ως 4πορτη ή 6πορτη λιμουζίνα, με την τελευταία να φέρει και μεσαία σειρά καθισμάτων τα οποία κοίταζαν προς τα εμπρός.

Όσοι επέλεγαν την 4θυρη εκδοχή απολάμβαναν τις μετακινήσεις τους στα αφρώδη καθίσματα ενός σεντάν μήκους 5.540 μέτρων, την ίδια ώρα που οι έχοντες και κατέχοντες φίλοι της υπερπολυτελούς limo βρισκόντουσαν στο εσωτερικού ενός πραγματικού θηρίου άνω των έξι μέτρων.

Κάτω από το καπό της δέσποζε ένας πελώριος V8 βενζινοκινητήρας 6.322 κ.ε.κ. που απέδιδε 250 ίππους, συνδράμοντας στην επιτάχυνση των Mercedes-Benz 600 στα πρώτα 100 χλμ./ώρα σε λιγότερα από 10 δευτερόλεπτα.

Οι επιδόσεις δεν ήταν αμελητέες, αλλά σίγουρα δεν αποτελούσαν τον κατεξοχήν λόγο που το μοντέλο έγινε περιζήτητο στις τάξεις των αδίστακτων δικτατόρων. Τη δεκαετία του ‘60, «μονάδα μέτρησης» του αυτοκινητικού κύρους δεν ήταν η παραγόμενη ισχύς και η ταχύτητα διάνυσης αποστάσεων. Αλλά τα κομφόρ που πρόσφερε το αυτοκίνητο στους απαιτητικούς επιβάτες του.

Και η Mercedes-Benz 600 δεν άφηνε κανέναν ανικανοποίητο. Αντί για ανεξάρτητους μικροηλεκτροκινητήρες, η αθόρυβη τροφοδότηση των ηλεκτρικά ρυθμιζόμενων καθισμάτων, της ηλιοροφής και των παραθύρων γινόταν μέσω ενός υδραυλικού κυκλώματος με πίεση που προερχόταν από τον V8 κινητήρα του οχήματος.

Το υδραυλικό κύκλωμα λειτουργούσε υπό πίεση 3.200 psi, επιτρέποντας το άνοιγμα των παραθύρων ανάλογα με την ασκούμενη πίεση στον ηλεκτρικό διακόπτη. Και εφόσον το δάκτυλο βυθιζόταν στον διακόπτη, το παράθυρο έκλεινε βιαίως, απαλλάσσοντας εν ριπή οφθαλμού τον εκάστοτε δικτάτορα από τις ανεπιθύμητες επισκέψεις.

Το οπλοστάσιο, όμως, της Mercedes-Benz 600 δεν περιοριζόταν στα ανωτέρω. Από τα συνολικά 600 παραχθέντα αντίτυπα μόλις 41 έφεραν θωράκιση από το εργοστάσιο. Αλλά και τα υπόλοιπα είναι αδύνατον να κατηγορηθούν για κενά ασφαλείας. Όπως έχει επισημάνει ο ειδικός στις W100 600 Grosser, Karl Middelhauve το πλαίσιο του μοντέλου είναι κατασκευασμένο από τόσο παχύ χάλυβα υψηλής αντοχής που «αν πας να σηκώσεις τον μπροστινό τροχό, τότε θα σηκωθεί και ο πίσω. Τόσο στιβαρή είναι η 600 Grosser».

Ακόμα και στις περιπτώσεις… προλεταριακής εξέγερσης, η γερμανική limo θα μπορούσε να παρέχει σανίδα σωτηρίας στον εκάστοτε δυνάστη. Δίχως να είναι γνωστή για τις off-road δυνατότητές της, η Mercedes 600 ήταν το πρώτο μοντέλο της εταιρείας από τη Στουτγάρδη με δυνατότητα ρύθμισης του ύψους της ανάρτησης, κάτι που πρόσφερε στους δικτάτορες την απαιτούμενη οδική άνεση, εφόσον καλούντο να εγκαταλείψουν πανικόβλητοι τη σιγουριά της ασφάλτου και να ξεχυθούν σε πιο ανώμαλα εδάφη.

Το μοντέλο, τέλος, μπορούσε να παράγει και έναν… απόκοσμο θόρυβο που ήταν ικανός να τρομάξει το εξοργισμένο πλήθος. Πάνω ακριβώς από την κολώνα του τιμονιού υπήρχε ένας διακόπτης. Πατώντας τον από τη μία πλευρά ο παραγόμενος ήχος ήταν αυτός μιας… κανονικής κόρνας. Αν, όμως, τον πάταγες από τη δεξιά πλευρά, ο ήχος ήταν πραγματικά διαπεραστικός.

Η Mercedes-Benz 600 ίσως ήταν το πολυτελέστερο τετράτροχο της εποχής του. Δεδομένου, όμως, ότι ο χρόνος είναι ανίκητος, η απαστράπτουσα λιμουζίνα ήταν αδύνατο να μην περάσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Σε αντίθεση, όμως, με τους αιμοσταγείς επιβάτες της, που έχουν αποδοκιμαστεί για τις φρικαλεότητές τους, η 600 Grosser λειτουργεί μέχρι και σήμερα ως πυξίδα για την τεχνολογική γιγάντωση της Mercedes.

Διαβάστε επίσης: