Ο δις παγκόσμιος πρωταθλητής της Formula 1 οδήγησε, από το 2001, για ορισμένους από τις πιο ιστορικούς κατασκευαστές του σπορ -Ferrari, McLaren, Renault, Honda-, φτιάχνοντας μια εκθαμβωτική συλλογή εταιρικών αυτοκινήτων.

Στα 41 του χρόνια πια, ο Ισπανός συνεχίζει ακάθεκτος στη Formula 1, έχοντας κάνει μόνο ένα διετές διάλειμμα το 2019-'20, όπου δοκίμασε την τύχη του στα Indycars, στο LeMans και στο Ντακάρ. Πέρασαν 22 χρόνια από το ντεμπούτο του στη F1, το 2001 με τη Minardi, και έκτοτε έχει οδηγήσει για τις Renault, McLaren-Mercedes, Renault ξανά, Ferrari, McLaren-Honda και Alpine - ενώ τώρα προετοιμάζεται για το νέο του κεφάλαιο με την Aston Martin F1.

Από τη Minardi, το 2002 πέρασε στη Renault ένα χρόνο στη θέση του δοκιμαστή, πριν του εμπιστευτεί ο -διευθυντής της ομάδας, Flavio Briatore- ένα από τα δύο αγωνιστικά κόκπιτ το 2003. Τον Αύγουστο εκείνης της χρονιάς, ο «El Nano» κέρδισε την πρώτη του νίκη στη F1, στο GP Ουγγαρίας, και ακολούθησε η κατάκτηση των δύο παγκόσμιων τίτλων του το 2006 και '06.

Παρότι, όμως, γνωρίζουμε καλά όλα τα μονοθέσια που έχει οδηγήσει στην καριέρα του στη F1 ο Ισπανός, λιγότερο γνωστά είναι τα δεκάδες πολιτικά αυτοκίνητα και supercars που είχε στην κατοχή του όλα αυτά τα χρόνια - παραχωρημένα ως εταιρικά από τις ομάδες του, είτε αυτοκίνητα που απέκτησε ο ίδιος στην ιδιοκτησία του.

Ξεκινώντας από τη Renault, ένα από τα πρώτα του αυτοκίνητα ήταν το Clio Sport Trophy. Μάλιστα, είχε παρευρεθεί και στην επίσημη πρεμιέρα του αυτοκινήτου, μαζί με τον ομόλογό του στην ομάδα το 2003, Giancarlo Fisichella. Έπειτα, το 2006, απέκτησε ένα Renault Megane RS, με το οποίο κάλυψε 19.000 χιλιόμετρα και εντέλει κάποτε πωλήθηκε στο eBay έναντι 50.000 ευρώ.

Περνώντας στη McLaren-Mercedes, το 2007, απέκτησε το πρώτο του supercar: μια εκθαμβωτική Mercedes SLR McLaren 722 Edition, από τη γερμανική εταιρεία που ήταν μέτοχος της αγγλικής ομάδας. Διέθετε κινητήρα V8 Turbo, 5.4 λίτρων και απόδοσης 650 ίππων.

Αυτό ήταν το πρώτο του supercar από τα πολλά που θα ακολουθούσαν, μιας και το 2010 υπέγραψε στη Scuderia Ferrari. Την πενταετία που παρέμεινε στο Maranello θα αποκτούσε την εμβληματική του μαύρη Ferrari LaFerrari, στην εξέλιξη της οποίας βοήθησε και ο ίδιος, και με την οποία ακόμη κυκλοφορεί στους δρόμους του Μονακό. Πρόκειται για ένα υβριδικό supercar με κινητήρα V12, συνδυαστικής απόδοσης 963 ίππων, και του Ισπανού είναι ένα από τα μόλις 499 αντίτυπα.

Στα χρόνια αυτά ο Alonso είχε στην κατοχή του κι άλλες, λιγότερο ισχυρές Ferrari, όπως το υπέροχο V12 grand tourer Ferrari FF των 660 ίππων, αλλά και τη Ferrari 458 Italia που με τον V8 κινητήρα του αποδίδει 570 ίππους.

Την ίδια στιγμή, στο πλαίσιο της προώθησης των αυτοκινήτων των άλλων εταιρειών της μητρικής FCA, στην οποία άνηκε η Ferrari, ο Alonso επέλεγε για πιο απλές του και καθημερινές του μετακινήσεις ένα Abarth 695 Tributo Ferrari, ενώ είχε στο γκαράζ του και μια Maserati GranCabrio ισχύος 440 ίππων, ένα Jeep Grand Cherokee SRT8 που απέδιδε 470 hp.

Μετά το άδοξο τέλος της συνεργασίας του με τη Ferrari, στο τελείωμα της σεζόν του 2014, ο Ισπανός επέστρεψε στη McLaren. Η αγγλική ομάδα μόλις είχε αναβιώσει τη θρυλική της συνεργασία με τη Honda, και ο Fernando απέκτησε ορισμένα εμβληματικά αυτοκίνητα τόσο της McLaren (που ξεκίνησε το 2010 να κατασκευάζει supercars μαζικότερης παραγωγής) όσο και της ιαπωνικής εταιρείας.

Του δόθηκε, αρχικά, ως εταιρικό αυτοκίνητο μία McLaren 650S Spider (V8 με διπλό turbo, 3.8 λίτρα, 650 ίππους και επιτάχυνση 0-100 km/h σε 3 δευτερόλεπτα). Αργότερα, απέκτησε από τη Honda ένα Civic Type R της γενιάς εκείνης της εποχής - ένα αυτοκίνητο που σημείωσε το ρεκόρ δικίνητου αυτοκινήτου στην πίστα του Nurburgring.

Επίσης, συμμετέχοντας στην πρεμιέρα του νέου Honda NSX το οδήγησε στη πίστα του Estoril, όπως είχε κάνει τρεις δεκαετίες νωρίτερα ο Ayrton Senna με την πρώτη γενιά του εμβληματικού ιαπωνικού sportscar.

Ατυχώς, όμως, η δεύτερη στην ιστορία συνεργασία της McLaren με τη Honda οδηγήθηκε σε ναυάγιο. Ο Alonso αποφάσισε, το 2018, να αποχωρήσει από τη Formula 1 - αλλά διατήρησε τους δεσμούς του με την Ιαπωνία. Αυτή τη φορά έγινε οδηγός της Toyota Gazoo Racing, στους αγώνες αντοχής -κερδίζοντας τις 24 Ώρες του LeMans- και στο Rally Dakar. Ως επίσημος οδηγός της Toyota οδήγησε τη GR Supra στην πίστα, στην παγκόσμια παρουσίασή της στο Ντιτρόιτ των ΗΠΑ.

Δύο χρόνια μετά, το 2021, επέστρεψε στη F1 ως οδηγός της Renault ξανά, η οποία πλέον είχε μετονομαστεί σε Alpine F1. Έτσι, του δόθηκε από τη γαλλική εταιρεία ένα μπλε Alpine A110S. Ενάμισι χρόνο μετά, στην ατυχή συγκυρία της αιφνίδιας ανακοίνωσης του Ισπανού ότι θα έφευγε από την Alpine για την Aston Martin το 2023, η πρώτη παρουσίασε μάλιστα και την ειδική έκδοση του Α110 με την ονομασία Alpine A110 R Fernando Alonso.

Από το ξεκίνημα του 2023, ο Fernando Alonso είναι πλέον επίσημος οδηγός της Aston Martin F1. Και θα οδηγεί ένα από τα ταχύτερα SUV του πλανήτη, την εντυπωσιακή DBX707 που -όπως λέει και το όνομά της- αποδίδει 707 ίππους και έχει επιτάχυνση 0-100 km/h σε 3,3 δευτερόλεπτα. Και φυσικά, την προσεχή διετία, η λίστα των supercars του Fernando αναμένεται να εμπλουτιστεί και με άλλες, καινούριες Aston Martin.