Λίγο πριν τη νέα μάχη για παγκόσμιο πρωτάθλημα Formula 1 και καθώς οι McLaren εκκινούν ξανά δίπλα-δίπλα, πάμε να διευκρινίσουμε τι ακριβώς συνέβη στην Ουγγαρία.

Χαμός στα social media. Η McLaren καθόρισε λέει το νικητή στο Hungaroring, στέρησε τη νίκη από τον ένα οδηγό της για να τη χαρίσει στον άλλο κι άλλα που λίγη επαφή έχουν με την πραγματικότητα. Διότι η βρετανική ομάδα, έκανε το ακριβώς αντίθετο.

Ανέλαβε δράση, ώστε μία δική της επιλογή στην πορεία του αγώνα, που πήγε κόντρα στα συμφωνηθέντα και ήρθε με στόχο να διασφαλιστεί το 1-2, οδηγούσε σε μία αδικία έναντι του Oscar Piastri. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Η ιστορική ομάδα είναι από αυτές που πάντα έχουν ένα ξεκάθαρο πλάνο στους αγώνες. Γι’ αυτό και μέχρι τη στάση #13 της φετινής σεζόν, ουδέποτε είχαν υπάρξει προβλήματα ισορροπιών και υπακοής. Βέβαια θα μου πείτε -και θα έχετε δίκιο- πως άλλο είναι να δέχεσαι οδηγίες όταν διεκδικείς την τρίτη και την τέταρτη θέση, άλλο όταν πας για νίκη.

Φτάνουμε λοιπόν στην προηγούμενη Κυριακή. Ο Lando Norris είναι στην pole, η McLaren έχει κάνει lock out στην πρώτη σειρά της εκκίνησης μετά από 12 ολόκληρα χρόνια! Κάνουν λοιπόν ομαδική σύσκεψη και οι οδηγίες προς τους οδηγούς είναι δύο και είναι ξεκάθαρες. Να μη συγκρουστούν μεταξύ τους και πως όποιος στρίψει πρώτος, έχει το πάνω χέρι στη στρατηγική. Τι σημαίνει «πάνω χέρι»; Προτεραιότητα στη στρατηγική.

Στην εκκίνηση δεν ακουμπούν αλλά τα παραπάνω φωτογραφίζονται στην κίνηση του Βρετανού. Αδιαφορεί για τον Verstappen και στρέφεται στον ομόσταβλό του.

Κάνει ότι μπορεί να κρατήσει εκείνον πίσω του γιατί ξέρει πόσο καθοριστικό θα είναι αυτό. Δεν τα καταφέρνει.

Στο πρώτο stint o Piastri «πετάει» μετά την καλή του εκκίνηση, ανοίγει διαφορά και η McLaren επιλέγει να καλέσει πρώτα τον Norris για να καλύψει τον τρίτο Verstappen – άσχετα αν η Red Bull Racing δεν «τσίμπησε» και επέλεξε να διευρύνει το stint του Ολλανδού.

Στα δεύτερα pit stop, η McLaren νιώθει πως δεν απειλείται πια από τον Verstappen, προβληματίζεται όμως για τον Lewis Hamilton. H Mercedes κάλεσε ξανά τον Βρετανό νωρίς για αλλαγή και η σκληρή γόμα συνεργαζόταν καλά με τη W15. Τόσο καλά ώστε να αποτελεί απειλή; Δεν θα το μάθουμε ποτέ.

Όμως με τον επτά φορές παγκόσμιο πρωταθλητή να μπαίνει στα pit στον γύρο 40 από τους 70, και το γυρολόγιο του να είναι πολύ καλό, στο pit wall της McLaren αρχίζει η θάλασσα.

Για ένα πράγμα μπορείς να κατηγορήσεις τους «πορτοκαλί»: πως ήταν φοβικοί. Ξανά. Ο Hamilton δεν ήταν πραγματική απειλή αλλά για να μη γίνει, επέλεξαν να καλέσουν ξανά πρώτο στο pit lane τον Norris. Αυτή τη φορά, με τη διαφορά των δύο MCL38 να είναι κάτω από τα δύο δευτερόλεπτα και με τον Piastri να μπαίνει δύο γύρους μετά, αυτή η φοβική αντίδραση οδήγησε σε αλλαγή θέσεων ανάμεσα στους δύο οδηγούς της ομάδας του Zak Brown.

Εκεί, η McLaren καθόριζε άθελά της το αποτέλεσμα. Κι αυτό το λάθος πήγε να το διορθώσει. Μόνο που δεν υπολόγιζε πως για πρώτη φορά, η μέχρι πρότινος εύπεπτη κι από τους δύο οδηγούς οδηγία, δεν θα γινόταν άμεσα αποδεκτή.

Ο Norris απάντησε αρχικά με σιωπή. Μετά με αντίδραση, με γκρίνια. Σε βαθμό που τα team radio με τον μηχανικό του, William Joseph, άρχισαν να θυμίζουν σαπουνόπερα. «Θυμήσου τι λέγαμε το πρωί», «για να πάρεις τον τίτλο χρειάζεσαι τον Όσκαρ, χρειάζεσαι κι εμάς», κι άλλα ανάλογου ύφους.

Ήταν δεδομένο στο μυαλό μου πως ο Norris θα ενδώσει στο τέλος. Το έλεγα εμφατικά στην τηλεοπτική μετάδοση του ΑΝΤ1/ΑΝΤ1+, θαρρούσα και θαρρώ πως ήταν μονόδρομος. Σαν ένα παιδί που λειτουργεί με γνώμονα να εξερευνήσει που είναι τα όρια που του θέτουν οι μεγάλοι, έτσι κι ο Norris επεδίωξε να εξερευνήσει μέχρι που μπορεί να φτάσει προτού του θέσει όρια η ομάδα του.

Ταυτόχρονα κέρδισε ξεκάθαρα τις εντυπώσεις. Εννέα στους δέκα που παρακολουθούν επιφανειακά Formula 1, δεν στάθηκαν στην ουσία και έσπευσαν να δικάσουν τη McLaren που «έκλεψε» τη νίκη από τον 24χρονο από το Bristol. Όχι δα.

Από την άλλη, ο Piastri δεν βοηθούσε. Ενώ στα δύο πρώτα stint, με φρέσκια μέση γόμα και πατημένη σκληρή, είχε το πάνω χέρι (ειδικά στο πρώτο), με την πατημένη μέση δεν μπορούσε να ακολουθήσει το ρυθμό του Norris. Η διαφορά άνοιγε, ο Αυστραλός έκανε και 1-2 λαθάκια κι έτσι φτάσαμε στον γύρο 67/70 να τους χωρίζουν περισσότερα από έξι δευτερόλεπτα!

Η επανάσταση του Norris έληξε κάπου εκεί, σήκωσε το πόδι από το γκάζι και η τάξη αποκαταστάθηκε. Η McLaren δεν καθόρισε ποιος οδηγός της θα νικήσει – εξασφάλισε πως ο νικητής δεν κρίθηκε από τη δική της φοβική στρατηγική.

Και μη γελιέστε – το ίδιο θα κάνει και σήμερα αν χρειαστεί. Όπου, επειδή όλα δανεικά είναι, να δείτε που θα έρθει η στιγμή που ο Piastri θα την ανταποδώσει τη χάρη.

Στο στεγνό η Ferrari του Charles Leclerc δεν θα είναι πουθενά, ο Sergio Perez θα βρει τρόπους να τα κάνει θάλασσα και με μικρό ερωτηματικό την πραγματική δυναμική των Mercedes στο στεγνό, το Grand Prix Βελγίου θα εξελιχθεί σε μάχη των McLaren και του Verstappen που παρότι θα εκκινήσει μόλις ενδέκατος, δεν θα αργήσει να μπει στο παιχνίδι της νίκης.

Εκεί λοιπόν, είναι εξαιρετικά πιθανό ο χειρουργικός Piastri, να κληθεί να παίξει ρόλο κυματοθραύστη στις επιθέσεις του πρωταθλητή, υπερασπιζόμενος τον teammate του. Αρκεί φυσικά να στρίψουν όπως εκκινούν, δηλαδή ο Lando μπροστά από τον Oscar.

Όσο για τις προσωπικές σχέσεις των δύο, επειδή γράφτηκε κι αυτή η αστειότητα, θα χαλούσαν ακριβώς αν ο ένας πήγαινε κόντρα στο πλάνο. Αφού συμμορφώθηκε, θα είναι μια χαρά. Και ήταν εξ αρχής μια χαρά, ήταν ξεκάθαρο στα πλάνα αναμονής για τις συνεντεύξεις μετά το τέλος του αγώνα.

Και κάτι ακόμα. Ο Piastri δεν ακουγόταν έτσι στο team radio επειδή ήταν ξενερωμένος ή επειδή κάποιο διαστροφικό μυαλό υποπτεύθηκε πως δεν ήθελε να κερδίσει έτσι. Κέρδισε χάρη στην εξαιρετική του εκκίνηση και τον εκπληκτικό του αγώνα, μέχρι την ώρα που μία στρατηγική επιλογή πήγε να του κλέψει την παρθενική του νίκη.

Αλλά ακόμα κι αν επικρατούσε με 19 προσπεράσεις και την τελευταία μία στροφή πριν το τέλος, πάλι έτσι θα ακουγόταν. Διότι αυτός είναι.

Είτε μάχεται στο όριο, είτε είναι σε ελεύθερες δοκιμές. Είτε κερδίζει μάχες, είτε τον αδικούν. Ήρεμη δύναμη. Και τιμόνι χειρουργικής ακρίβειας, μακριά (ακόμα) από σκληρές μονομαχίες, δίχως unfair play. Δεν τον είπα τυχαία «Kimi Raikkonen της εποχής μας». Τον παρακολουθώ στενά χρόνια, η πρώτη από τις πολλές φορές που μίλησα μαζί του ήταν πίσω στο 2021, ξέρω πολύ καλά γιατί στο δικό μου το μυαλό είναι ο «Iceman» του 2024.

Κι όπως κι ο Kimi, όταν πρέπει, για το καλό της ομάδας, θα κάνει αυτό που πρέπει. Πιθανώς να χρειαστεί να το κάνει σήμερα το απόγευμα στο Βέλγιο.