Ένα «αυτοκίνητο» που θα μπορούσε να κινείται γρήγορα κάτω από την επιφάνεια του εδάφους μοιάζει ακόμη και σήμερα με σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Ωστόσο, πριν από μισό και πλέον αιώνα φαίνεται πως έγινε πραγματικότητα.
Τα μηχανήματα διάνοιξης σηράγγων, που μας είναι γνωστά και ως τυφλοπόντικες, έκαναν για πρώτη φορά την εμφάνιση τους στα μέσα του 19ου αιώνα. Η πραγματική τους αξιοποίηση ξεκίνησε εκατό περίπου χρόνια αργότερα και φυσικά χρησιμοποιούνται, όπως γνωρίζουμε μέχρι σήμερα.
Οι τυφλοπόντικες είναι μηχανήματα που εξάπτουν ακόμη και σήμερα τη φαντασία του κόσμου καθώς είναι σε θέση να ανοίγουν τεράστιες τρύπες κινούμενα όμως με πολύ μικρές ταχύτητες μερικών μέτρων την ημέρα. Η ικανότητα ενός οχήματος να περνά με άνεση κάτω από το έδαφος, σχεδόν απαρατήρητο από εκείνους που βρίσκονται φάνηκε κάτι παραπάνω ελκυστική σε συγγραφείς βιβλίων επιστημονικής φαντασίας αλλά και σε… στρατιωτικούς. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που κάποιοι από αυτούς φαίνεται πως αποφάσισαν να το δοκιμάσουν στην πράξη κατασκευάζοντας ένα στρατιωτικό όχημα πραγματικά εντυπωσιακό και πυρηνοκίνητο.
BUY NOW
Όλα φαίνεται να ξεκίνησαν από την Μόσχα και τον Ρώσο μηχανικό Pyotr Rasskazov, ο οποίος σχεδίασε το 1904 ένα όχημα που μπορούσε να κινείται υπογείως και να ανοίγει παράλληλα «δρόμο», ένα όχημα που έμεινε τελικά στα σχέδια. Στις αρχές του 1ου Παγκόσμιου Πολέμου, τα σχέδια του Ρώσου εξαφανίστηκαν και ήρθαν ξανά στην επιφάνεια τα επόμενα χρόνια στη Γερμανία.
Η ιδέα για το υπόγειο στρατιωτικό όχημα ξεκίνησε να εξελίσσεται εκ νέου τη 10ετία του '30 στη Σοβιετική Ένωση. Ήταν εφεύρεση του Ρώσου Alexander Trebelev, ο οποίος λέγεται ότι χρησιμοποίησε ακτινογραφίες ενός κανονικού τυφλοπόντικα για να το σχεδιάσει. Με σημαντικά μικρότερο μέγεθος από ένα μηχάνημα διάνοιξης, το όχημα του Trebelev έφερε τρυπάνια στο εμπρός μέρος και ήταν σε θέση να τρυπήσει και να κινηθεί μέσα σε σκληρό έδαφος. Το έκανε όμως αυτό κινούμενο με πολύ μικρές ταχύτητες που δεν ξεπερνούσαν τα μερικές δεκάδες μέτρα την ώρα.
Σύμφωνα με τους Σοβιετικούς επιστήμονες τη λύση σε αυτό το πρόβλημα μπορούσε να δώσει η ανάπτυξη πολύ υψηλών θερμοκρασιών στο εμπρός μέρος του οχήματος, θεοκρασίες στις οποίες τα πετρώματα απλά θα έλιωναν και θα επέτρεπαν έτσι στο όχημα να κινείται με σημαντικά υψηλότερες ταχύτητες. Για αυτές τις θερμοκρασίες απαιτούνταν ωστόσο πολύ υψηλά επίπεδα ενέργειας που απλά δεν μπορούσαν να προσφέρουν οι κινητήρες εσωτερικής καύσης εκείνης της εποχής.
Το έκανε όμως η έλευση και αξιοποίηση της πυρηνικής ενέργειας με τους Σοβιετικούς, σύμφωνα με τις πληροφορίες που καταφέραμε να συλλέξουμε, να κατασκευάσουν τελικά έναν «Τυφλοπόντικα Μάχης» όπως τον έλεγαν (Battle Mole), στο αποκορύφωμα του Ψυχρού Πολέμου, στα μέσα της 10ετίας του '60.
Για να κατασκευάζουν το όχημα τους, το οποίο θα μπορούσε να πλησιάσει τον εχθρό υπογείως και να του καταφέρει έτσι σοβαρό πλήγμα, οι Σοβιετικοί χρησιμοποίησαν για την κίνηση του έναν πυρηνικό αντιδραστήρα όμοιο με αυτόν που χρησιμοποιούσαν και στα υποβρύχια τους.
Οι αναφορές σχετικά με την κατασκευή του στρατιωτικού Τυφλοπόντικα είναι λίγες με τις περισσότερες πηγές να αναφέρουν ότι ήταν παραγγελία του Nikita Khruschev που ήθελε να έχει στην κατοχή του ένα τέτοιο όχημα ώστε να είναι σε θέση να επιτίθεται σε υπόγειες βάσεις των Αμερικανών, σε υποδομές επικοινωνιών αλλά και σε σιλό πυραύλων και να τα καταστρέφει.
Σύμφωνα με τις πηγές ο Τυφλοπόντικας Μάχης κατασκευάστηκε στην Ουκρανία και είχε μήκος σχεδόν 35 μέτρα με τη διάμετρο του να φτάνει στα 3,6 μέτρα. Το πλήρωμά του αποτελούνταν από πέντε άτομα, μπορούσε να μεταφέρει φορτίο με βάρος έως και ένα τόνο αλλά και 15 στρατιώτες, ενώ η ταχύτητα του μπορούσε να φτάσει, ανάλογα με το είδος του πετρώματος που έπρεπε να λιώσει έως και τα επτά χλμ./ώρα.
Το 1964 ο στρατιωτικός τυφλοπόντικας ήταν έτοιμος και οι Σοβιετικοί φαίνεται ότι δοκίμασαν τη δημιουργία τους σε πολλά διαφορετικά υπεδάφη με σχετική επιτυχία, με δοκιμές να πραγματοποιούνται και στα Ουράλια Όρη, εκεί όπου μπήκε και η ταφόπλακα του νέου τότε σοβιετικού υπερόπλου.
Σε μια από τις δοκιμές ο αντιδραστήρας ανατινάχτηκε με αποτέλεσμα το πλήρωμα αλλά και το ίδιο το όχημα να εξαϋλωθούν, ενώ καταστράφηκε και το τούνελ που είχε διανοίξει. Το όχημα βρισκόταν ήδη δέκα χιλιόμετρα μέσα στο βουνό όταν συνέβη το ατύχημα.
Έπειτα από την καταστροφή του τυφλοπόντικα ο σοβιετικός στρατός σταμάτησε άμεσα τις δοκιμές πάνω σε αυτού του τύπου οχήματα ενώ δεν έδωσε ποτέ επίσημα πληροφορίες για την τεχνολογία. Από ό,τι φαίνεται και από τις λιγοστές πληροφορίες που μπορεί να βρει κανείς στο διαδίκτυο οι Σοβιετικοί πρέπει να κατέστρεψαν και όλα τα έγγραφα που σχετίζονταν με τον πυρηνοκίνητο τυφλοπόντικα και από τότε δεν έχει ακουστεί ξανά κάτι για την εξέλιξη ενός ανάλογου οχήματος.
