Οι θρυλικές Lancia Rally 037 και Delta S4 είναι δύο διαμετρικά αντίθετοι κόσμοι που δημιουργήθηκαν ωστόσο με ένα και μόνο σκοπό: την κυριαρχία στους αγώνες ράλι.
Έχοντας πλέον καταξιωθεί στους αγώνες ράλι χάρη σε μια άλλη θρυλική δημιουργία της, τη Lancia Stratos, η ιταλική εταιρεία, έπειτα και από ένα διάλειμμα όπου το Groupο Fiat εστίασε στους αγώνες με το Fiat 131 Abarth, επέστρεψε για ακόμα μία φόρα με αυτοκίνητα αποκλειστικά σχεδιασμένα με στόχο τις νίκες: τη Rally 037 και την Delta S4.
Η Rally 037 με τις αντισυμβατικές επιλογές και στη συνέχεια η καινοτόμα S4, που αποτέλεσε την εξέλιξη της, ήταν δύο τελείως διαφορετικές προσεγγίσεις σε μια ιδιαίτερα εντυπωσιακή, αλλά και ριψοκίνδυνη εποχή για τους αγώνες ράλι. Τα δύο μοντέλα συνέχισαν το μύθο της μάρκας, αλλά κυρίως άνοιξαν το δρόμο για το αυτοκίνητο που θα ακολουθούσε και θα γινόταν ένα μοντέλο ορόσημο για τη Lancia και τους αγώνες ράλι, την Delta Integrale.
BUY NOW
Με την Rally 037 η Lancia επέστρεφε στα ράλι με ένα αυτοκίνητο -που όπως και η Stratos- ήταν σχεδιασμένο αποκλειστικά με γνώμονα τις νίκες. Τα κοινά χαρακτηριστικά μεταξύ των δύο μοντέλων στη φιλοσοφία ήταν αρκετά, όπως και η εντυπωσιακή εμφάνιση, με την Rally 037 να μένει στην ιστορία με τα θρυλικά χρώματα της Martini Racing. Η επιτυχημένη συνταγή της Stratos με τις συμπαγείς διαστάσεις, τον κινητήρα στο κέντρο, την εύκολη πρόσβαση στα μηχανικά μέρη και την πίσω κίνηση πέρασε στην Rally 037, σε μια εποχή όμως που οι συνθήκες άλλαζαν με την εμφάνιση της τετρακίνησης στα ράλι.
Η ομάδα των μηχανικών με επικεφαλής τον Sergio Limone χρησιμοποίησαν σαν βάση την Lancia Beta Montecarlo, ένα συμπαγές κεντρομήχανο coupé, του οποίου η υπερτροφοδοτούμενη έκδοση είχε κατακτήσει το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Gr. 5 το 1980 και το 1981. Στο κεντρικό πλαίσιο της Montecarlo βασίστηκαν δύο σωληνωτά πλαίσια και ο Pininfarina έντυσε το σύνολο με ένα επιθετικό όσο και κομψό αμάξωμα, το οποίο είχε παράλληλα και καλή αεροδυναμική απόδοση.
Τα μεγάλα πάνελ από fiberglass επέτρεπαν την γρήγορη αντικατάσταση τους, επιτρέποντας στους μηχανικούς να ολοκληρώνουν τις επισκευές μεταξύ των ειδικών διαδρομών σε χρόνο ρεκόρ. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα ότι για την αντικατάσταση του κιβωτίου ταχυτήτων της Rally 037 αρκούσαν μόλις 12 λεπτά.
Συνολικά κατασκευάστηκαν 200 μονάδες της Lancia Rally 037 μεταξύ του 1982 και του 1983, αριθμός απαραίτητος για την homologation του Group B.
Οι αγωνιστικές υποχρεώσεις της Rally 037 ξεκίνησαν το 1982 με αρκετά προβλήματα για τους Ιταλούς και την Audi να κατακτά τον τίτλος χάρη στο πανίσχυρο και 4κίνητο Quattro. Αντίθετα η Lancia επέμεινε στην πίσω κίνηση, δίνοντας περισσότερο χρόνο στην εξέλιξη ενός πιο σύγχρονου συστήματος κίνησης σε όλους τους τροχούς, το οποίο θα εμφανιζόταν λίγο αργότερα στην Delta S4.
Αν και η κίνηση μόνο στους πίσω τροχούς αποτελούσε μειονέκτημα για την 037 στους αγώνες σε σαθρό έδαφος, μόλις η αξιοπιστία της έφτασε σε ένα καλό επίπεδο η Ιταλίδα κατάφερε να «γυρίσει τον τροχό» και να κατακτήσει το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το 1983. Αυτός θα ήταν και ο τελευταίος τίτλος για πισωκίνητο αυτοκίνητο στο WRC, σηματοδοτώντας το τέλος της πι εντυπωσιακής ίσως εποχής του. Παράλληλα ο Walter Rohrl τερμάτισε στη 2η θέση του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Οδηγών, ενώ ο 25χρονος τότε Miki Biasion κατέκτησε το Ευρωπαϊκό και το Ιταλικό πρωτάθλημα.
Ο Biasion αποτελεί και έναν από τους συνδετικούς κρίκους μεταξύ της Rally 037 και της Delta S4, του αυτοκινήτου που έφερε τη Lancia ως απάντηση στα 4κίνητα γερμανικά θηρία. Ο Biasion, το άστρο του οποίου ανέτειλε με την 037, κατέκτησε την πρώτη του νίκη στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι με την Delta S4 το 1986 στο Ράλι Αργεντινής.
Η Delta S4 Group B δημιουργήθηκε μεταξύ του 1985 και 1986 από τη Lancia σε συνεργασία με την Abarth. Ήταν ένα απόλυτο από κάθε άποψη αγωνιστικό αυτοκίνητο, με το οποίο και η Lancia ενέδιδε στην μετάδοση και στους 4 τροχούς και ως «silhouette race car», οι ομοιότητες της με την Delta παραγωγής ήταν μόνο οπτικές.
Κάτω από το επιβλητικό και πανάλαφρο «αμάξωμα» της Delta S4 κρυβόταν ένα πλαίσιο χωροδικτύωμα και ένας κινητήρας 1.759 κ.εκ. που συνδύαζε μηχανικό συμπιεστή και στροβυλοσυμπιεστή καυσαερίων. Στόχος της διπλής υπετροφοδότησης που δούλευε παράλληλα ήταν να μειωθεί η υστέρηση που παραδοσιακά παρουσιάζει ο υπερυμπιεστής καυσαερίων στις χαμηλές στροφές, ώστε ο οδηγός το να αποκτήσει ακόμη περισσότερο έλεγχο και ακτίβεια στο πάτημα του γκαζιού, στο χαμηλό φάσμα περιστροφής.
Η Delta S4 έφερνε για πρώτη φορά στο προσκήνιο τη μέθοδο της διπλής υπερπλήρωσης, με ένα μεγάλο Turbo Kühnle, Kopp & Kausch που ξεκινούσε να λειτουργεί στις 4.500 σ.α.λ. και ένα μηχανικό συμπιεστή Volumex R18 που κάλυπτε το κενό απόδοσης στις χαμηλότερες στροφές.
Η επίσημη τιμή για τη μέγιστη ισχύ ήταν 490 ίπποι, αν και υπήρχαν φήμες ότι το σύνολο ξεπερνούσε τους 500. Το τελευταίο, σε συνθήκες αγώνα, μπορέι και να ήταν αλήθεια αφού το 1985, όταν οι μηχανικοί της Lancia δοκίμαζαν το μοτέρ της S4 σε ακραίες συνθήκες λειτουργίας, έφτασαν έως και τους 1.014 ίππους με πίεση 5 bar!
Η επιλογή του κυβισμού κάθε άλλο παρά τυχαία ήταν, αφού σύμφωνα με τους κανονισμούς της FIA και το συντελεστή 1,4 στα υπερτροφοδοτούμενα σύνολα, ο κινητήρας της S4 έμενε κάτω από το όριο των 2.500 κ.εκ. σε συνδυασμό με το ελάχιστο επιτρεπτό βάρος των 890 κιλών.
Όπως και οι ανταγωνιστές της, η Delta S4 με τον κινητήρα στο κέντρο ελάχιστη σχέση είχε με το αντίστοιχο μοντέλο παραγωγής, την Lancia Delta στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Το σωληνωτό πλαίσιο όπως και της 037 είχε ανάρτηση με διπλά ψαλίδια σε όλους τους τροχούς, ενώ το κατασκευασμένο από συνθετικά υλικά αμάξωμα έδινε έμφαση στην αεροδυναμική απόδοση και βέβαια τη γρήγορη αποκατάσταση των ζημιών σε περίπτωση εξόδου. Το νέο σύστημα τετρακίνησης που η Lancia εξέλιξε για την S4 σε συνεργασία με την Βρετανική Hewland έφερε κεντρικό διαφορικό, με κατανομή της ροπής κατά 60%-75% στους πίσω τροχούς και προσέφερε σημαντικό πλεονέκτημα σε σχέση με τα λιγότερο εξελιγμένα συστήματα τετρακίνησης του ανταγωνισμού.
Η Delta S4 έκανε άμεσα αισθητή την παρουσία της κερδίζοντας στην πρώτη επίσημη συμμετοχή της στο Ράλι RAC του 1985 στα χέρια του αείμνηστου Henri Toivonen, του ταχύτατου Φινλανφού που έμελλε με τον θάνατο του να βάλει την ταφόπλακα και για την κατηγορία Group B.
Την επόμενη χρονιά ο Markku Alén με την S4 ήταν για δύο εβδομάδες οι Παγκόσμιοι Πρωταθλητές του 1986, τίτλος ο οποίος τους αφαιρέθηκε μετά την ακύρωση της νίκης του Φιλανδού οδηγού στο Ράλι Sanremo για τεχνική παράβαση. Εκτός από τη χαμένη νίκη στο Sanremo, την ίδια χρονιά η Delta S4 κατέκτησε τρείς νίκες, στο Monte Carlo Rally με τον Toivonen, στο Ράλι Αργεντινής με τον Biasion και στο Olympus Rally των Η.Π.Α. με τον Alén. Παράλληλα το εντυπωσιακό αγωνιστικό της Lancia κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ράλι του 1986.
Το τέλος της Delta S4 ήρθε με τραγικό τρόπο, όταν εώ ηγούνταν του αγώνα, ο Toivonen και ο συνοδηγός του Sergio Cresto σκοτώθηκαν ακαριαία μετά από έξοδο που είχαν στην 18η ειδική διαδρομή (Corte-Taverna) του Ράλι Tour de Corse του 1986, δυστύχημα που οδήγησε και στον άμεσο τερματισμό του Group Β, αφού πλέον τα αυτοκίνητα είχαν γίνει τρομερά γρήγορα, ενώ την ίδια στιγμή δεν προσέφεραν τα απαιτούμενα επίπεδα παθητικής ασφάλειας στα πληρώματα τους.
H Lancia σχεδίαζε η φουτουριστική Lancia ECV να αντικαθιστούσε την Delta S4 για τη σεζόν του 1987, όμως η ακύρωση του Group S, όπως και του Group B, οδήγησε στην αξιοποίηση της Delta παραγωγής, γεννώντας έτσι τον επόμενο αγωνιστικό θρύλο των Ιταλών.
Για πρώτη φορά μετά τη Fulvia, η Lancia αναγκαζόταν να βασιστεί για την παρουσία της στους αγώνες σε ένα αυτοκίνητο παραγωγής και όχι σε ένα που σχεδιάστηκε ειδικά για τα ράλι, συνθήκη που όμως θα την οδηγούσε στο πλέον επιτυχημένο αγωνιστικό αυτοκίνητο της ιστορίας της: την αγωνιστική Lancia Delta HF με την οποία και έκλεισε οριστικά ο κύκλος των επιτυχιών της στο WRC.
