Θολό παραμένει το τοπίο γύρω από τη νομιμότητα των βίντεο που καταγράφουν άλλους χρήστες στο δρόμο.

Η τοποθέτηση dashcams στα αυτοκίνητα ή η καταγραφή του δρόμου με άλλα μέσα δεν είναι κάτι καινούργιο στο χώρο του αυτοκινήτου. Χιλιάδες είναι τα βίντεο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, τραβηγμένα από κάμερες τοποθετημένες στο ταμπλό ή κινητά τηλέφωνα, που δείχνουν ευτράπελες καταστάσεις, συγκρούσεις ή ακόμα και δυστυχήματα.

Οι περισσότεροι από αυτούς που χρησιμοποιούν τέτοια μέσα συνήθως το κάνουν για να έχουν μια μορφή προστασίας απέναντι σε βανδαλισμούς ή σε περίπτωση εμπλοκής τους σε ατύχημα, ώστε να είναι εύκολα αναγνωρίσιμο ποιος είναι ο υπαίτιος.

Στην Ελλάδα η τοποθέτηση dashcams δεν λογίζεται ως παράνομη πράξη από την Τροχαία και δεν τίθεται ζήτημα επιβολής διοικητικού προστίμου σε περίπτωση αστυνομικού ελέγχου, εξαιρουμένης της περίπτωσης που η κάμερα εμποδίζει την οδήγηση και κατά συνέπεια ελλοχεύει ο κίνδυνος πρόκλησης ατυχήματος.

Παρόλο αυτά η αναγνώριση του υλικού από το δικαστήριο παραμένει ομιχλώδες τοπίο, έχοντας αρκετές εξαιρέσεις και αστερίσκους για την αντιμετώπισή του ως αποδεικτικό στοιχείο. Επίσης, μπερδεμένα είναι τα πράγματα όσο αφορά και τον Γενικό Κανονισμό Προστασίας Δεδομένων (GDPR), ο οποίος αποτελεί κοινό νομικό υπόβαθρο για όλες τις χώρες της ΕΕ, με κάθε κράτος να το ερμηνεύει διαφορετικά.

Έτσι, σε κάποιες χώρες, όπως η Ρουμανία και η Ισπανία, είναι νόμιμο να βιντεοσκοπείς με κάμερα όταν τα πλάνα χρησιμοποιούνται για να αποδείξουν στις αρχές τυχόν περιστατικά, όπως ατυχήματα ή παραβάσεις του Κ.Ο.Κ., και δεν έχουν τροποποιηθεί.

Στο αντίποδα, υπάρχουν κράτη, όπως η Πορτογαλία, που θεωρούν παράνομη την καταγραφή δημοσίων οδών από μη δημόσια αρχή και επιβάλλουν πρόστιμο σε περίπτωση ελέγχου, ενώ σε χώρες όπως η Ελλάδα, η Σουηδία και η Αυστρία τα πράγματα είναι ρευστά και τα πλάνα που τραβούν κρίνονται κατά περίπτωση.

Πάντως, σύμφωνα με κάποιες προσπάθειες αποσαφήνισης και ερμηνείας για τη νομιμότητα, είναι σαφές ότι αυτός που τραβάει το υλικό θεωρείται υπεύθυνος επεξεργασίας προσωπικών δεδομένων και εκ τούτου πρέπει να λάβει υπόψη τις νομικές ευθύνες που μπορεί να αναλάβει. Είναι υποχρεωμένος να παρέχει μια σειρά πληροφοριών στα άτομα, των οποίων τα δεδομένα συλλέγει, τοποθετώντας ένα ευδιάκριτο σήμα ή αυτοκόλλητο στο αμάξωμα του οχήματος, μέσω του οποίου θα γνωστοποιείται ότι πραγματοποιείται βιντεοσκόπηση.

Επιπλέον, θα πρέπει να υπάρχει ένα δελτίο πολιτικής που θα αναφέρει ενδελεχώς το σκοπό της βιντεοσκόπησης, τη νομική βάση επεξεργασίας των δεδομένων, αλλά και τα προσωπικά του στοιχεία, ώστε να μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί του όσοι έχουν «συλληφθεί» από την κάμερα του.

Βέβαια, αξίζει να σημειωθεί ότι δεν έχεις καμία νομική ευθύνη αν χρησιμοποιείς dashcam για την καταγραφή μιας διαδρομής, για αποκλειστικά αναμνηστικούς σκοπούς, αφού δεν υπάγεται στο πεδίο εφαρμογής του GDPR. Συγκεκριμένα έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με το να τραβάς φωτογραφίες σε ένα δημοφιλή προορισμό, όπου υπάρχει η πιθανότητα μέσα στο κάδρο της λήψης να βρίσκονται και τρίτα πρόσωπα.

Είναι προφανές ότι η όποια νομιμότητα της βιντεοσκόπησης σταματά εκεί όπου αρχίζει η παραβίαση της ιδιωτικότητας. Είναι παράνομο το άτομο που έχει βίντεο από dashcam ή άλλο μέσο να αναρτά στο διαδίκτυο ή να διαδίδει με οποιονδήποτε τρόπο εικόνες στις οποίες φαίνεται το πρόσωπο του οδηγού, ο αριθμός κυκλοφορίας, ή άλλα προσωπικά δεδομένα. Αυτές οι πληροφορίες προστατεύονται από το νόμο και μπορούν να αποκαλυφθούν μόνο κατόπιν επίσημης αίτησης των αρχών.

Συνοψίζοντας, η τοποθέτηση μιας κάμερας στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου στη χώρα μας δεν είναι παράνομη, αλλά η καταγραφή συνιστά επεξεργασία προσωπικών δεδομένων, κάτι που ενδέχεται να επιφέρει κυρώσεις, ειδικά αν δημοσιευτούν τα πλάνα ελεύθερα στο διαδίκτυο χωρίς την συγκατάθεση των εμπλεκομένων.

Διαβάστε επίσης: