Το 1970 δύο αεροναυπηγοί, οι Harry A. Smolinski και Harold Blake, σκέφτηκαν να ενώσουν το αμερικανικό Ford Pinto με ένα Cessna Skymaster - αλλά το όνειρό τους για το πρώτο υβρίδιο αυτοκινήτου και αεροπλάνου είχε άδοξη κατάληξη.

Το Pinto έτσι κι αλλιώς δεν πήγε και τόσο καλά απλά και μόνο ως αυτοκίνητο. Ήταν το πρώτο συμπαγές αυτοκίνητο της εταιρείας του μπλε οβάλ, που το κατασκεύασε σε συνολικά 3 εκατομμύρια αντίτυπα και το διέθετε στην αμερικανική αγορά όλη τη δεκαετία του 1970. Όμως, από τα πρώτα του χρόνια η φήμη του Pinto δεν το κολάκευε ιδιαίτερα.

Μια σειρά από δυστυχήματα, στα οποία εξερράγη το καύσμο έπειτα από προσκρούσεις στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου, προκάλεσαν το ενδιαφέρον τόσο των αμερικανικών αρχών όσο και των μέσων ενημέρωσης για ενδεχόμενα προβληματικό σχεδιασμό του δοχείου καυσίμων του. Ωστόσο, η έρευνα της κυβέρνησης των ΗΠΑ έφτασε στο συμπέρασμα ότι η ασφάλεια του Pinto ήταν παρεμφερής με των άλλων συμπαγών αυτοκινήτων της εποχής.

Παρόλα αυτά, το Pinto δεν κατάφερε να αποτινάξει ποτέ τη φήμη του και το 1980 η Ford αποφάσισε να βάλει τέλος στη διαδρομή του στην αυτοκίνηση. Πολύ πριν συμβούν όλα αυτά, όμως, στις αρχές της δεκαετίας του '70, οι αεροναυπηγοί Harry A. Smolinski και Harold Blake είχαν μια εξωφρενική έμπνευση: να μετατρέψουν το Pinto σε ιπτάμενο αυτοκίνητο, ικανό για το διττό ρόλο της κίνησης στους δρόμους και της πτήσης στους ουρανούς.

Πολύ σύντομα ίδρυσαν την εταιρεία Advanced Vehicle Engineers (AVE) και ξεκίνησαν την κατασκευή του παράξενου οχήματος που ονόμασαν Mizar - ενώνοντας δύο εντελώς διαφορετικά οχήματα μεταξύ τους: ένα Ford Pinto και ένα Cessna Skymaster.

Για να το πετύχουν αφαίρεσαν την καμπίνα και το ρύγχος του αεροπλάνου, τοποθέτησαν τα φτερά στην οροφή του αυτοκινήτου, και στη συνέχεια έβαλαν τον κινητήρα του Cessna πάνω στο πορτ-μπαγκάζ και ένωσαν την όλη κατασκευή με την ουρά του αεροσκάφους.

Επιπλέον, χρειάστηκε να τροποποιήσουν το σύστημα διεύθυνσης του Pinto, να αλλάξουν θέση στη μπαταρία και στο δοχείο καυσίμων, να προσθέσουν μεταλλικό κάλυμμα στο δάπεδο, αλουμινένιους τροχούς, radial ελαστικά, δισκόφρενα και νέα πίσω ανάρτηση για να αντέξει το τεράστιο βάρος του κινητήρα και των φτερών του Cessna.

Πώς δούλευε, λοιπόν, αυτό το ιπτάμενο αυτοκινητικό αμάγλαμα; Στην απογείωση συνέβαλλαν και οι δύο κινητήρες, του Pinto και του Cessna, καθώς το όχημα θα σήκωνε τους τροχούς του από το έδαφος με ταχύτητα 100 km/h. Όταν πια θα είχε ολοκληρωθεί η διαδικασία της απογείωσης, εν πτήσει ο κινητήρας του αυτοκινήτου θα έσβηνε και θα άφηνε το Mizar να ίπταται με τα φτερά του Cessna.

Η προσγείωση υπολογιζόταν ότι χρειαζόταν απόσταση 168 μέτρων. Μετά την ολοκλήρωσή της, ο χειριστής του Mizar μπορούσε να αποσυναρμολογήσει όλα τα εξαρτήματα του αεροπλάνου, του κινητήρα συμπεριλαμβανομένου, και να να φύγει για τη δουλειά του οδηγώντας ένα απλό Ford Pinto. Ακουγόταν, ωστόσο, πολύ απλό για να είναι αληθινό - και τα προβλήματα δεν άργησαν να εμφανιστούν.

Το πρώτο μεγάλο πρόβλημα ήταν το βάρος. Η άτρακτος του Cessna Skymaster είχε σχεδιαστεί για μέγιστο βάρος 2.100 κιλών, και το όλο αεροσκάφος άδειο ζύγιζε 1.270 κιλά. Παρότι οι Smolinski και Blake αφαίρεσαν το ρύγχος και άλλα εξαρτήματα, βρέθηκαν εμπρός στο πρόβλημα ότι το Pinto που θα «κολλούσαν» στο κάτω μέρος των φτερών ζύγιζε από μόνο του 1.000 κιλά - και έπειτα, έπρεπε να προστεθεί και το βάρος του πιλότου και των καυσίμων.

Η πρώτη δοκιμαστική πτήση έγινε στις 26 Αυγούστου 1973, με χειριστή τον επαγγελματία πιλότο Charles Janisse, στο αεροδρόμιο του Camarillo της Καλιφόρνιας. Η πτήση δεν εξελίχθηκε καθόλου καλά: ο πιλότος κατάφερε να απογειωθεί, αλλά στον αέρα το δεξί φτερό της κατασκευής αποκολλήθηκε, και ο Janisse αναγκάστηκε να κάνει προσγείωση έκτακτης ανάγκης σε ένα παραπλευρο χωράφι.

Η εξέλιξη αυτή δεν άφηνε και πολλές ελπίδες για την επίτευξη του πρώτου στόχου που είχαν θέσει οι δημιουργοί του Mizar: μια πτήση 1.207 χιλιομέτρων, με ταχύτητα 207 km/h. Η έκθεση των αμερικανικών αρχών αεροπλοΐας έκανε τα πράγματα ακόμα χειρότερα: ανέφερε ότι το αεροσκάφος ήταν προβληματικό στο σχεδιασμό του, η άτρακτός του έφερε υπερβολικό βάρος, και η ποιότητα κατασκευής του ήταν φτωχή - με προβληματικές συγκολήσεις και δομικά στοιχεία που δεν ήταν καλά στερεωμένα.

Όμως, οι Smolinski και Blake δεν παρέδωσαν τα όπλα - είχαν ήδη προχωρήσει ήδη σε μια εκτενή καμπάνια προώθησης του Mizar και δεν ήταν διατεθειμένοι να τη διακόψουν. Σύμφωνα με τα στοιχεία της AVE, είχαν ήδη δεχθεί 34 προ-παραγγελίες, ενώ υπήρχε εκείνη την εποχή και η έντονη φημολογία ότι είχαν ήδη συμφωνήσει με την εταιρεία παραγωγής της σειράς του James Bond για την εμφάνιση του Mizar στην ταινία «Χρυσοδάκτυλος» - ως όχημα του «κακού» του έργου, Francisco Scaramanga.

Η ιστορία του Mizar, όμως, έμελλε να φτάσει σε ένα τραγικό και απότομο τέλος. Οι Smolinski και Blake του τοποθέτησαν έναν ισχυρότερο κινητήρα, τον Lycoming των 300 ίππων, που ναι μεν έδινε στο αεροσκάφος περισσότερη ώθηση - αλλά αύξανε και επικίνδυνα το βάρος.

Αποφάσισαν να δοκιμάσουν οι ίδιοι το αναβαθμισμένο Mizar στις 11 Σεπτεμβρίου 1973. Κατάφεραν να απογειωθούν και να φτάσουν σε υψόμετρο 244 μέτρων, αλλά δεν θα έμεναν στον αέρα για περισσότερα από δύο λεπτά. Τα φτερά υποχώρησαν ολοκληρωτικά, και το Mizar προσέκρουσε στο έδαφος, αφαιρόντας ακαριαία τη ζωή από τους Harry A. Smolinski και Harold Blake, καθώς και από το όνειρό τους για το πρώτο ιπτάμενο αυτοκίνητο.