Κι όμως: οι Ρώσοι προσπάθησαν να μπουν στη Formula 1 στο μέσον των 1960s, με την εργοστασιακή ομάδα της Moskvich, με το μονοθέσιο G5 και μάλιστα με δικό τους κινητήρα.
Τέλη δεκαετίας του 1950, ο Ψυχρός Πόλεμος καλά κρατεί, και μια αντιπροσωπεία μελών του Σοβιετικού ΚΚ επισκέπτεται το Βρετανικό GP της Formula 1, στο στρατιωτικό αεροδρόμιο της RAF στο Silverstone της κεντρικής Αγγλίας. Σκοπός της επίσκεψης των Ρώσων είναι να δουν από κοντά την οργάνωση του σπορ των Grands Prix, που άρχισε μεταπολεμικά τη ραγδαία του ανάπτυξη υπό τη Fédération Internationale de l'Automobile.
Αρχές της δεκαετίας του 1960, στην ΕΣΣΔ θεσπίστηκε επίσημα ένα πρωτάθλημα «μονοθεσίων ανοιχτών τροχών» που οι Σοβιετικοί φιλοδοξούσαν να αναπτύξουν και να το ανεβάσουν κοντά στο επίπεδο της Formula 1. Μεταξύ των Σοβιετικών κατασκευαστών που ενδιαφέρθηκαν για το σχεδιασμό και τη δημιουργία ενός τέτοιου μονοθεσίου, ήταν και η Moskvich.
BUY NOW
Αρχικά προέκυψε το μονοθέσιο Moskvich G4, για τους αγώνες επί σοβιετικού εδάφους, αλλά οι ρωσικές φιλοδοξίες δεν περιορίστηκαν εκεί. Το 1963, ξεκίνησε η εξέλιξη ενός κινητήρα στις προδιαγραφές της Formula 1. Χρησιμοποιήθηκαν ως βάση δύο τετρακύλινδρα μπλοκ του μοτέρ της Vostok-S360, τοποθετήθηκαν τέσσερα διπλά καρμπιρατέρ Weber 280DKB και προέκυψε η οκτακύλινδρη μονάδα GD-1, χωρητικότητας 1.5 λίτρου και βάρους 148 κιλών.
Την ίδια στιγμή, η Moskvich κατασκεύαζε και ένα σασί στις προδιαγραφές της F1 - το G5 που αποτελούσε μετεξέλιξη του υπάρχοντος G4. Για την ακρίβεια, πολλά από τα εξαρτήματα από δύο G4 χρησιμοποιήθηκαν για τη δημιουργία της G5. Η βασική διαφορά ήταν η χωροταξία, για την τοποθέτηση του καινούριου κιβωτίου 5 σχέσεων πίσω από τον κινητήρα και τον πίσω άξονα.
Κατά συνέπεια, ανασχεδιάστηκε και η πίσω ανάρτηση, και παράλληλα το G5 έγινε το πρώτο αυτοκίνητο στην ιστορία της ρωσικής βιομηχανίας που απέκτησε δισκόφρενα και στους τέσσερις τροχούς. Ωστόσο, υπήρχε ένα πρόβλημα: το εργοστάσιο της Moskvich δεν διέθετε πάγκο κατάλληλο για δοκιμή κινητήρα με τόσο υψηλό ρυθμό περιστροφής.
Έτσι, ο κινητήρας GD-1, τελικής απόδοσης 210 hp στις 10.250 σ.α.λ., στάλθηκε σε πάγκο δοκιμών στην Αμερική. Σε πρώτο στάδιο οι μηχανολόγοι αποφάσισαν να περιορίσουν την περιστροφή του στις 6.000 στροφές, όπου το μοτέρ απέδιδε 162 hp. Μετά από αυτό, και έπειτα από προσεκτικές ρυθμίσεις του κινητήρα, θα περνούσαν στο επόμενο στάδιο, δοκιμών στο όριο περιστροφής του.
Όμως, αυτό δεν έμελλε να συμβεί. Το 1967 διαλύθηκε το Συμβούλιο Εθνικής Οικονομίας της Σοβιετικής Ένωση, και ο έλεγχος των οικονομικών των εργοστασίων της χώρας πέρασε στα αρμόδια υπουργεία. Το υπουργείο που αποφάσιζε για τις τύχες του προγράμματος της Moskvich για τη F1, βρήκε την όλη ιδέα ασύμφορη και δαπανηρή.
Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό: η FIA αποφάσισε, την ίδια χρονική περίοδο, να αλλάξει ολοκληρωτικά τους κανονισμούς των κινητήρων της Formula 1, εισάγοντας τις ισχυρότερες μονάδες ισχύος 3.0 λίτρων. Εν μία νυκτί, λοιπόν, ο κινητήρας V8 1.5 της Moskvich έγινε ανεπίκαιρος, και το όλο πρόγραμμα διακόπηκε απότομα και οριστικά το 1967, πριν καν το μονοθέσιο φτάσει το πρώτο του Grand Prix της Formula 1.
Παρόλα αυτά, το Moskvich G5 εμφανίστηκε στο προαναφερθέν πρωτάθλημα μονοθεσίων ανοιχτών τροχών στη Σοβιετική Ένωση, κάνοντας το αγωνιστικό του ντεμπούτο το Σεπτέμβριο του 1968. Σε πρώτη φάση δεν ήταν αρκετά ταχύ, καθώς το καλύτερό του αποτέλεσμα ήταν μία 6η θέση, αλλά το ενθαρρυντικό ήταν πως δεν παρουσίαζε το παραμικρό πρόβλημα αξιοπιστίας.
Έτσι, η αγωνιστική ομάδα της Moskvich συνέχισε να εργάζεται πάνω στο μονοθέσιο, να τοποθετεί νέους κινητήρες που εξέλισσε για τα αυτοκίνητα παραγωγής της ή fiberglass στο αμάξωμα στη θέση αλουμινένιων μερών, και να συμμετέχει στο ρωσικό πρωτάθλημα μέχρι το 1976. Ώσπου, τα δύο μονοθέσια που κατασκεύασε βρήκαν τη μόνιμη κατοικία τους το 1983 στο μουσείο του εργοστασίου της Moskvich στη Μόσχα.
